تاریخچه تراش زمرد

این نوع تراش ریشه در نخستین تراش الماس دارد. الماس سخت ترین ماده ی روی سطح زمین است، که تراش و صیقل آن در دوران کهن تقریباً  غیرممکن بود. تا قرن سیزدهم الماس هنوز به صورت تراش خورده استفاده نشده بود، تا زمانیکه گوهر تراشان کشف کردند که الماس را می توان با استفاده از پودر خود الماس تراش و صیقل داد.

تلاش های اولیه گوهرتراشان، به صورت دست ساز، منجر به  ایجاد یک جسم 8 سطحی صاف و تیز به نام " پوینت کات" گردید که در واقع بالغ بر هزاران سال تنها تراش موجود برای الماس بود. اولین تراش جدید در اوایل دهه 1400 ظهور کرد، زمانیکه تراش کاران شروع به برش بروی سطح دایره ای گوهر نمودند. سطح صاف "تیبل_ table" و تراش جدید " تیبل کات " نامیده شد.

از اینجا بود که تراش Old Single/Old Eight شکل گرفت که تراشی برای شکافتن 4 گوشه ی سنگ بود. این اولین تراش های الماس، متاسفانه در انتشار هر گونه از تشعشعات گوهر و بارقه های آتشین آن به شکست برخوردند.

آزمایشات تکمیلی منتهی به تراش "کولت" (سطح زیرین و مسطح جواهری که بالای آن را به صورت چند وجهی تراشیده باشند) در قسمت تحتانی سنگ شد. این تراش فست های وسیع در بازتاب نور داخل الماس موثر بوده که به موجب آن شفافیت و درخشانی آن افزایش می یافت.

 

در نهایت، 8 تراش فست بیشتر"  تیبل کات " را اصلاح کردند. این تراش فست های باریک و دراز به انتهای هر لبه از تیبل و هر پاویلیون اضافه گشته تا در نتیجه تلالوء الماس افزون شود. این تراش های جدید که تراش استپ (Step cut) یا تراپ کات (Trap cut)  نامیده می شوند همچنان توسط گوهرتراشان مدرن استفاده می گردد. تراش استپ کات  ایجاد اشکال چندوجهی از جمله  مربع، مثلث  و لوزی و... را ممکن می سازد.