گوهرها و آموزش در ایران

استفاده از سنگ‌های قیمتی در ایران، قدمتی 5 تا 6 هزار ساله دارد. از دیرباز سنگ‌های قیمتی در ایران با توجه به گرایشات مذهبی و دینی مردم، از تقدس و جایگاه ویژ‌ه‌ای برخوردار بوده‌اند. به عنوان نمونه، به همراه داشتن عقیق‌ هنگام ذكرهای "العزت‌ لله" متعلق به امام حسین (ع) و "الله الملك" متعلق به امام علی (ع) و همچنین به همراه داشتن فیروزه و عقیق در هنگام عبادت و نماز، از جمله تأكیدات مذهبی استفاده از سنگ‌های قیمتی در ایران محسوب می‌شوند.

نكته دیگر، مسأله خواص ماوراءالطبیعه و حتی درمانی سنگ‌های قیمتی است. شاید نسبت دادن سنگ‌های گرانبها به ماه‌های سال، در نگاه اول نوعی سرگرمی‌ و دل‌گرمی زنانه به نظر آید، اما این ارتباط بر اساس حقایقی به وجود آمده است، به طوری كه امروزه علم گوهرشناسی ثابت كرده است متولدین هر ماه، به سنگ خاص همان ماه انس دارند و از آن انرژی می‌گیرند.

به دلیل فقدان دانش نگهداری و تولید سنگ‌های قیمتی، بخش عمده‌ای از این سنگ‌‌ها حتی در محل معادن از بین رفته‌ كه نمونه بارز آن، معدن رودوکرازیت می‌باشد. برخی از سنگ‌های نیمه قیمتی كشور هم به دلیل عدم آگاهی از ارزش جهانی آنها، در كوره ریخته شده و به عنوان كانی‌های فلزی ذوب شده‌اند كه می‌توان از مالاكایت و وارسیایت نام برد.

البته ایران در زمینه آموزش گوهرتراشی و گوهرشناسی بی کار ننشسته و  برای اولین بار با تدوین استاندارد گوهرشناسی و گوهرتراشی مطابق استانداردهای جهانی، در سال ۷۹ زیر نظر وزارت كار اقدام به آموزش افراد کرده است. در طول 6 سال گذشته بالغ بر ۴۵۰۰ نفر در این زمینه توسط آموزشگاه های گوناگون تعلیم داده شده اند كه از این تعداد عده‌ای در كشورهای اروپایی، آمریكا و كانادا و كشورهای حوزه خلیج فارس به عنوان كارشناس جواهر ‌مشغول به كار شده‌اند.