حکاکی بر روی گوهرها

• حکاکی روی مواد سخت                                             
•  برجسته کاری برروی جواهرو سنگ های قیمتی

 

حکاکی روی مواد سخت:

 دراین روش تصویر یا نوشته داخل سطح صاف گوهر مورد نظر حک شده به طوری که تصویر به صورت یک فرورفتگی در سنگ دیده می شود. به این روش کنده کاری (Negative Relief) نیز می گویند.

حکاکی بر روی گوهرها از جمله هنرهای لوکس دوران باستان به شمار می رود. خاور نزدیک از اولین سرزمین های ابداع کننده این هنر است. همچون مهرهای استوانه ای (Cylinder Seals) که در سرزمین های آشور و قبرس و دیگر فرهنگ ها مورد استفاده قرار می گرفتند. تصویر اینگونه مهرها زمانی مشخص می شود که بر روی سطح صافی از گِل رُس مرطوب غلتانده شوند.

سمت چپ مهر استوانه ای حک شده روی هماتیت، سمت راست تصویر مهر بر گل رس

 

علاوه بر این، در زمانی که هنوز امضاء ابداع نشده بود، مهر شخصی بر روی سنگ انگشتر حکاکی می شد و مورد استفاده قرار می گرفت. استفاده از اینگونه مهرها به دوران یونان باستان برمی گردد. برای ساخت اینگونه انگشترها، معمولاً ازسنگ های خانواده کلسدونی، مانند انیکس، کارنلین و عقیق استفاده می شده است.
در دوران باستان، حکاکی بر روی سنگ ها به منظور ساخت انواع کتیبه نیز انجام می گردید. به هر گونه نوشته ی حک شده روی سنگ برای ثبت واقعه ای تاریخی یا وضع یک قانون کتیبه گفته می شود. از دیگر موارد کنده کاری می توان به انواع دعاها و طلسم ها اشاره کرد.

گوهر کهربا حکاکی شده از نمای جلو و پشت آن

برای کنده کاری روی گوهرها، معمولاً از پودر سنگی با سختی بالاتر برای صیقل دادن به همراه قلم های مخصوص که روی ماشین تراش نصب می شود، استفاده می کنند. از سنگ هایی که به عنوان پودر ساینده استفاده می شود می توان سنگ Emery را نام برد. در قدیم به جای ماشین های تراش، از قلم های دستی استفاده می نمودند و به همین دلیل از دقت کار کاسته می شد.

به طور کلی امروزه با روش های جدید روی هر سنگی می توان کنده کاری کرد. متداولترین سنگ ها برای انجام حکاکی، گونه های خانواده کلسدونی از جمله انیکس، کارنلین و عقیق، خانواده ی کوارتز همانند آمتیست، سیترین و کوارتز بیرنگ، کهربا و انواع جدید شیشه و پلاستیک اشاره نمود.