به گزارش سایت طلا ، هر دوره زمانی از نظر مد و ظاهر، گرایش‌های خاص خود را دارد، اما در گذشته معیار‌های زیبایی گاهی اوقات آنقدر غیرمعمول بود که اگر کسی می‌خواست به نتایج عالی برسد مجبور بود از روش‌های عجیبی استفاده کند، برای مثال ممکن است در مورد باریک کردن کمر شنیده باشید. گاهی اوقات تجربیات زیبایی نه تنها دردناک، بلکه خطرناک نیز بودند.
در این گزارش به برخی از آیین‌ها و رسوم زیبایی مورد استفاده در دوران باستان می‌پردازیم.
پیشانی بلند
به گفته مورخان، در پایان قرن چهاردهم، ملکه ایزابو باواریایی، تعیین کرد که زنان باید پیشانی بلند یا پهن و گردن بلند و نازک داشته باشند.
ابرو‌های چند رنگ
در مورد چهره انسان، ابرو‌ها احتمالاً بیشترین تغییر را در مورد استاندارد‌های زیبایی داشته اند، به عنوان مثال در یونان باستان اصطلاحاً تک ابرو مد بود و اگر زنی نداشت، از یک تکه مخصوص ساخته شده از خز بز استفاده می‌کرد.
اما زنان چین قرون وسطی از این هم فراتر رفتند. در قرن دوم و سوم، آنها شروع به ساخت ابرو‌های چند رنگ کردند. یکی از امپراتور‌های آن زمان به زنان خود دستور داد ابرو‌هایی به رنگ آبی مایل به سبز داشته باشند. زنان ابرو‌های خود را می‌تراشیدند و با استفاده از جوهر گران قیمتی ابرو‌های جدید می‌گذاشتند. این کار نه تنها برای خوشحالی امپراتور بلکه برای نشان دادن ثروت آنها به کشور‌های دیگر نیز بود، زیرا فقط افراد ثروتمند می‌توانستند این جوهر را خریداری کنند. اما این روند زمان زیادی دوام نیاورد و ابرو‌هایی با ظاهر طبیعی بار دیگر محبوب شدند که شکل آنها می‌توانست از بلند و نازک تا کوتاه و ضخیم متفاوت باشد.
ناخن‌های بلند
در چین، ناخن‌های بلند قرن‌ها رواج داشت و دلیل آن کاملاً غیر معمول بود، چنین ناخن‌هایی نشان می‌داد که صاحب آنها مجبور نیست کاری با دستان خود انجام دهد، زیرا می‌تواند هزینه خدمتکاران را پرداخت کند. در طول سلسله چینگ که تقریباً سه قرن بر کشور چین حکومت می‌کرد (قبل از آغاز قرن بیستم)، این روند در اوج خود بود.
دندان‌های سفید
مردم گرجستان نه تنها پوست خود را رنگ پریده می‌کردند، بلکه دندان‌های خودشان را نیز بسیار سفید می‌کردند. آنها از پودر حاوی اسید سولفوریک برای اینکار استفاده می‌کردند. البته دندان‌های افراد آسیب می‌دید، اما مشتریان ثروتمند دندانپزشکان می‌توانستند هزینه ایمپلنت را بپردازند که دندان‌های اهدایی را که مردم به پزشکان می‌دادند، دریافت می‌کردند.
پس از نبرد واترلو، دندان‌های سربازان فوت شده به عنوان ایمپلنت مورد استفاده قرار گرفت و اگرچه در قسمت دوم قرن نوزدهم ایمپلنت‌هایی از جنس پرسلن وجود داشت، اما برخی دندانپزشکان از استفاده از آنها خودداری می‌کردند و همچنان ترجیح می‌دادند از دندان سربازان استفاده کنند.