گروهی مذهبی در منطقه شمال شرقی ایالات متحده به دلیل حفظ فاصله خود از فناوری شناخته شده هستند، اما قوانین و محدودیت های بسیاری علی الخصوص برای زنان وجود دارد که آنها باید از آن پیروی کنند و اگر رعایت نکنند مجازات و یا حتی از جامعه بیرون رانده می شوند؛ به این معنی که دیگر نمی توانند دوستان یا خانواده خود را ببینند.
در دنیایی که زنان برای آزادی در جامعه غربی جنگیده‌اند، زندگی آمیش‌ها شبیه چیزی است که در قرون وسطی می‌بینید. ما بیست مورد از عجیب‌ترین قوانین و حقایق را در یک فهرست گردآوری کرده‌ایم.
1. "ازدواج"از زنان آمیش انتظار می رود همیشه مؤدب، بی گناه و تقریباً مانند یک کودک پاک باشند. قوانین سختگیرانه زیادی وجود دارد که باید در روابط آمیش ها رعایت شود. به عنوان مثال، رابطه جنسی قبل از ازدواج به شدت ممنوع است. برای تقویت پیوند بین زوجین، مراسمی انجام می‌گیرد؛ در این آیین، تخته‌ای از ابتدا تا انتها روی تخت کشیده می شود که زوجین نمی توانند یکدیگر را لمس کنند ولی می توانند ساعت ها با هم صحبت کنند.
برخلاف جامعه مدرن، زنان در جامعه آمیش برابر با مردان نیستند. در واقع، از زنان انتظار می رود که به هر خواسته ای که ممکن است همسرانشان داشته باشند، عمل کنند که شامل پخت و پز، نظافت و مراقبت از کودکان می شود. علاوه بر این، زنان واقعاً در موارد کمی اظهار نظر می کنند.
یکی از عجیب‌ترین و ترسناک‌ترین خلاقیت‌های آمیش‌ها، ساخت عروسک‌های بدون چهره است. آنها فقط اسباب بازی هایی معمولی نیستند: عروسک ها صورت ندارند تا دختران و زنان آمیش روی ظاهر یا زیبایی خود تمرکز نکنند. تمرکز بر ظاهر به عنوان یک عادت بد در جامعه آنها دیده می شود.
با در نظر گرفتن تمام قوانین و تشریفات سختگیرانه آنها، فکر می کنید زندگی اجتماعی آنها بسیار کسل کننده است، اما این دور از واقعیت است. نوجوانان آمیش اغلب در انباری با مقدار زیادی الکل و مواد مخدر مهمانی می گیرند! الکل و مواد مخدر مشکل بزرگی در میان افراد کم سن و سال آمیش است. پس آنقدرها هم که فکر می کنید بی گناه نیستند.
گرفتن سلفی در جامعه آمیش یک نه بزرگ است و این فقط به این دلیل نیست که اکثر آنها تلفن ندارند. عکس سلفی گرفتن برخلاف باورهای آمیش است. با ژست گرفتن برای یک عکس، شما بیش از حد درگیر ظاهر فیزیکی خود هستید و درمعرض خطر تمرکز روی ظاهر هستید. این همان اصل پشت ساخت عروسک های بدون چهره است.
آمیش ها اغلب در مقایسه با جوامع اطراف، تحصیلکرده نیستند! بیهوده نیست آنها فقط تا 13 یا 14 سالگی به مدرسه می روند که اجازه هم ندارند به مدارس خارج از جامعه بروند. این بدان معناست که آنها هیچ اطلاعاتی از خارج از روستای خود دریافت نمی کنند و یادگیری چیزهای جدید تقریبا غیرممکن است. با این واقعیت که خارج شدن از جامعه و یافتن شغل بسیار دشوار است. زنان چاره ای جز خانه دار شدن ندارند.
هنگامی که یک کودک آمیش شانزده ساله می شود، این فرصت را پیدا می کند تا هر چیزی را که جامعه آمیش ممنوع کرده است را امتحان کند. تکنولوژی، الکل، مواد مخدر، همه چیز مجاز است. به این مراسم «رمسپرینگا» می‌گویند، که در آن نوجوانان آمیش باید تصمیم بگیرند که آیا وسوسه‌های دنیای مدرن قوی‌تر از پیوند آنها با جامعه‌شان است یا خیر.
هنگامی که آنها تصمیم گرفتند که در این مراسم شرکت کنند، به عنوان اعضای بزرگسال جامعه شناخته می شوند؛ اما اگر دنیای بیرون را انتخاب کنند، تحریم می شوند و هرگونه تماس با دوستان و خانواده ممنوع است.
8. برخی از آمیش ها کامپیوتر دارنددرست است که آمیش ها از فناوری متنفر هستند و معتقدند تکنولوژی منجر به وسوسه می شود و گناهی وحشتناک برای آمیش ها است، اما در برخی موارد استثنا وجود دارد. کسب و کارهایی که توسط آمیش ها اداره می شوند می توانند از کامپیوتر استفاده کنند اما بدون داشتن بازی یا اینترنت! بنابراین نیازی نیست که همه اسناد آنها دست نویس باشد.
9. آنها بزرگترین صادرکننده سگ هایی هستندغم انگیز است اما حقیقت دارد که جامعه آمیش از پرورش سگ در مقیاس بزرگ سود می برد که معمولا شامل اعمال بی رحمانه می شود؛ تارهای صوتی سگ ها اغلب برای ساکت نگه داشته شدن بریده می شود و آنها در فضاهایی بسیار کوچک نگهداری می شوند. برخی از پرورش دهندگان آمیش سالانه تا نیم میلیون دلار درآمد دارند.
برای آمیش هایی که جامعه خود را شرمنده کرده اند، تنها یک راه در پیش است: تبعید. هنگامی که فرد تبعید می شود، ارتباط خود را با دوستان و خانواده خود از دست می دهد. تماس با جامعه به هر شکلی پس از تبعید اکیداً ممنوع است. اگر فردی در جامعه بخواهد با فرد تبعید شده تماس بگیرد، همان سرنوشت در انتظار اوست.
قرار ملاقات به شکل بسیار قدیمی و محتاطانه است و موفقیت بالقوه در درجه اول در این است که به کدام کلیسا می روید و چقدر در آنجا فعال هستید. آمیش‌ها در مسئله ازدواج بسیار سختگیر هستند.
اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، زوج مجبور نخواهند بود زیاد در روز عروسی خود هزینه کنند. آمیش ها در بند زرق و برق نیستند: این باید یک رویداد آرام باشد. بدون کیک بزرگ، دسته گل، حلقه های گران قیمت یا لباس های طراحی شده. زن باید لباس خود را بدوزد و بتواند رنگ آن را انتخاب کند. تنها چیزی که آنها پول خرج می کنند غذا است: در یک عروسی متوسط، آمیش ها بین 200 تا 600 مهمان وجود دارد.
ممکن است فکر کنید که دکمه در فلسفه عاری از فناوری آمیش‌ها قرار می‌گیرند، اما برای زنان ممنوع است! دکمه‌ها درآوردن لباس‌ها را آسان‌تر می کند و به گفته آمیش‌ها، این امر می‌تواند وسوسه‌های بین زن و مرد را برای غلبه بر آن سخت کند. بنابراین، تمام لباس ها یک تکه ساخته می شوند.
زنان آمیش علاوه بر نداشتن دکمه، باید همیشه آستین بلند بپوشند. آستین ها باید حداقل تا آرنج باشند. بنابراین یک تی شرت ساده گزینه درستی نیست. بازوهای بدون پوشش برای آمیش ها بسیار خطرناک تلقی می شوند!
درست مانند دکمه ها و بازوهای بدون پوشش، پاهای برهنه نیز برای زنان آمیش ممنوع است. لباس‌های بلند به آنها کمک می‌کند از وسوسه این که بخواهند پاهایشان را بیشتر نشان دهند، دوری کنند. آمیش ها برای رسیدن به این هدف یک الزام خاص دارند: لباسی که بالاتر از 15 سانتی متر از زمین باشد ممنوع است.
زنان آمیش باید همیشه سرپوش بپوشند. نشان دادن موها، درست مانند بازوها و پاهای بدون پوشش، منجر به وسوسه می شود. سرپوش را فقط می توان در موقعیت های بسته و خصوصی مانند شستن لباس ها جدا کرد. هر زمان که یک زن آمیش بیرون می رود یا به هر شکلی دیده می شود، باید سر او پوشانده باشد.
برای جلوگیری از گناه مرگبار غرور، زنان آمیش اجازه ندارند ظاهر خود را زیبا کنند. این فقط در مورد لباس ها صدق نمی کند، بلکه جواهرات را نیز شامل می شود. گوشواره، دستبند و گردنبند همگی ممنوع است. حتی حلقه ازدواج هم دست نمی کنند.
درست مانند داشتن طلا، آرایش کردن نیز گناه محسوب می شود. یک زن آمیش نمی تواند خود را جذاب جلوه دهد: این فقط منجر به افزایش خطر وسوسه می شود. با این حال، در طول مهمانی های خود این قانون اغلب شکسته می شود.
استقلال بدنی زنان در فرهنگ آمیش وجود ندارد. از زنان انتظار می رود که برای حفظ جامعه، بچه دار شوند. و این فقط به معنای یک یا دو فرزند نیست: هر چه خانواده بزرگتر باشد، بهتر است.
آمیش ها آنقدر سختگیر هستند که پخش موسیقی و آواز خواندن مجاز نیست. نواختن پیانو، فلوت یا گیتار اکیدا ممنوع است. آواز خواندن فقط در گروه کر کلیسا مجاز است. موسیقی به عنوان آسیب برای جامعه شناخته می شود.