به گزارش سایت طلا، "توماس ادیسون" وقتی در راه به ثمر رساندن اختراعاتش به مشکل برمی‌خورد، چرت کوتاهی می‌زد. او توپی را در دست می‌گرفت و وقتی که بر اثر به خواب رفتن، آن توپ از دستش می‌افتاد، بیدار می‌شد.
این کار به او اجازه می‌داد تا فقط وارد مرحله‌ای از خواب به نام N ۱ شود، جایی که افراد می‌توانند رویا‌هایی از رویداد‌ها و تجربیات اخیر و نزدیک خود داشته باشند.
اکنون یک مطالعه جدید، این روش "ادیسون" را مورد بررسی قرار داده است و دریافت که انجام این کار، شانس شما را برای حل مسائل و معما‌ها سه برابر می‌کند.
محققان دریافتند افرادی که حداقل ۱۵ ثانیه را در مرحله N ۱ سپری کردند، ۸۳ درصد شانس بیشتری برای قانون راه حل معما‌های ریاضی داشتند. این در حالی است که کسانی که بیدار ماندند و چرت نزدند، با ۳۰ درصد شانس مواجه بودند.
بسیاری از افراد ممکن است چرت زدن را اتلاف وقت بدانند، اما "توماس ادیسون" همیشه برای تقویت خلاقیت خود دست به این کار می‌زد و همانطور که گفته شد، یک مطالعه جدید نشان داده است که این مخترع مشهور آمریکایی، از این کار در راستای هدف خود نفع می‌برده است.
محققان "انستیتوی مغز پاریس" دریافتند یک چرت زدن سریع به یک «نقطه شیرین خلاقانه» نهیب می‌زند، زیرا فرد تنها به مرحله اول از خواب می‌رود که به حالت "هیپناگوژی" یا "N ۱" معروف است.
"هیپناگوژی" تجربه حالت انتقالی از بیداری به خواب است. در طول N ۱، ماهیچه‌های شما شل می‌شوند و شروع به مشاهده وقایع اخیر می‌کنید که به شما کمک می‌کند تا یک انسداد ذهنی را که در راه حل یک معما به آن برخورده‌اید، از میان بردارید.
این مطالعه نشان داد کسانی که حداقل ۱۵ ثانیه را در حالت N ۱ سپری کردند، ۸۳ درصد شانس بیشتری برای کشف راه حل معما‌های ریاضی داشتند، در حالی که آن‌هایی که بیدار ماندند تنها ۳۰ درصد شانس داشتند.
حالا به نظر می‌رسد که "ادیسون" بیش از ۱۰۰ سال پیش می‌دانسته که چگونه می‌تواند از این نکته خلاقانه استفاده کند.
او هنگام چرت زدن توپی را در دستانش می‌گرفت و زمانی که ماهیچه‌هایش شل می‌شد، توپ از دستانش رها می‌شد و وقتی که به زمین برخورد می‌کرد، "ادیسون" از چرت بیدار می‌شد تا ایده‌های الهام گرفته از خواب را استفاده کند.
زمانی که خواب هستیم، فقط حدود پنج درصد از زمان را در حالت N ۱ می‌گذرانیم که معمولاً کمتر از ۱۰ دقیقه است و به عنوان زمان انتقال بین بیداری و خواب در نظر گرفته می‌شود. این مرحله از خوب همچنین مرحله‌ای کمتر مطالعه شده از خواب است.
محققان می‌گویند، در این مرحله، ماهیچه‌های ما شروع به شل شدن می‌کنند و با بینش‌های رویا مانندی مواجه می‌شویم که مربوط به یک تجربه اخیر است.
این مطالعه جدید برای بررسی اینکه آیا این بینش‌ها می‌توانند به افراد در غلبه بر موانع ذهنی کمک کنند یا خیر، انجام شد و از روشی مشابه با "ادیسون" استفاده کرد.
تقریباً ۱۰۳ نفر برای این مطالعه انتخاب شدند که از آن‌ها خواسته شد تا روی یک معمای ریاضی کار کنند که در آن از آن‌ها خواسته شده بود تا رشته‌ای از اعداد هشت رقمی را به رشته‌های هفت رقمی جدید با استفاده از قوانین خاصی به صورت گام به گام تبدیل کنند.
این مسئله با یک قانون پنهان طراحی شده بود که به راحتی معما را حل می‌کرد، اما به داوطلبان در مورد آن چیزی گفته نشد.
محققان به هر شرکت کننده ۳۰ بار فرصت دادند و آن‌هایی که نتوانستند آن قانون پنهان را بیابند یک چرت کوتاه ۲۰ دقیقه‌ای زدند.
به هر یک از آن‌ها یک بطری پلاستیکی خالی داده شد تا در دست راست خود نگه دارند و محققان نیز فعالیت مغز آن‌ها را با کلاه‌های الکتروانسفالوگرافی برای اندازه‌گیری امواج الکتریکی تولید شده توسط سلول‌های عصبی ثبت می‌کردند و شرکت کنندگان همان فرآیندی را تجربه کردند که "ادیسون" انجام می‌داد.
هنگامی که آن‌ها شروع به ورود به مرحله N ۱ کردند، ماهیچه‌هایشان شل شد و در نهایت بطری از دست‌شان رها شد و با برخورد به زمین، آن‌ها بیدار شدند.
هنگامی که آن‌ها از چرت بیدار شدند، محققان از هر فرد خواستند توضیح دهند که هنگام افتادن بطری به چه چیزی فکر می‌کردند یا در مورد چه چیزی خواب می‌دیدند.
برخی گزارش دادند که اعداد و اشکال هندسی در حال رقص را می‌دیدند، در حالی که برخی دیگر، رویا‌هایی عجیب مانند کولوسئوم روم یا یک اسب درون اتاق بیمارستان داشتند.
پس از این چرت، شرکت‌کنندگان به حل آن معمای ریاضی بازگشتند و محققان دریافتند کسانی که چرت زدند و با افتادن بطری از خواب بیدار شدند، سه برابر بیشتر از کسانی که بیدار مانده بودند، آن راه حل پنهان را پیدا کردند.
با این حال، محققان خاطرنشان کردند که شرکت‌کنندگان نتوانستند مانند "توماس ادیسون" آن راه حل پنهان را درست پس از چرت زدن بیابند، اما به طور متوسط به ۹۴ بار تلاش بعد از چرت زدن نیاز داشتند تا راه حل را پیدا کنند.