به گزارش موبوایران، ناسا اخیرا در حساب کاربری تلسکوپ فضایی هابل در اینستاگرام تصویری از یک کهکشان مارپیچی منتشر کرد.
ناسا با انتشار این تصویر نوشت: در این تصویر بی‌نظیر که توسط تلسکوپ فضایی هابل به ثبت رسیده، کهکشان مارپیچی "ان جی سی ۹۷۶"(NGC ۹۷۶) قابل مشاهده است.
کهکشان مارپیچی "ان جی سی ۹۷۶" در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از ما و در صورت فلکی بره قرار دارد. این کهکشان مارپیچی به رغم ظاهر آرام خود، خانه یکی از خشن‌ترین پدیده‌های نجومی شناخته شده یعنی یک "انفجار ابرنواختر " بوده است.
پر جرم‌ترین ستاره‌های هستی، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر به پایان می‌برند. یک ابر نو اختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستاره در حال مرگ، شروع به خاموش شدن می‌کند. آن گاه به طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند.
ابرنواخترها می‌توانند به ستاره شناسان در اندازه گیری فاصله آنها تا کهکشان‌های دور کمک کنند. مقدار انرژی پرتاب شده به فضا توسط برخی انفجارهای ابرنواختر بسیار یکنواخت است که این امر به محققان اجازه می‌دهد فاصله آنها را بر اساس میزان روشنایی آنها در هنگام مشاهده از زمین، تخمین بزنند.
این تصویر توسط "دوربین میدان باز ۳"(WFC۳) تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است. چندی پیش "دوربین میدان باز ۳" هابل که مسئول تصویربرداری در طول موج‌های نوری گوناگون است، پس از آن که یک ماه در حالت ایمن قرار گرفته بود رصد خود را مجددا آغاز کرد. هابل پروژه‌ی مشترک ناسا و آژانس فضایی اروپا و کانادا است و بیش از سه دهه به رصد فضا پرداخته است. این تلسکوپ بیش از ۱.۵ میلیون رصد انجام داده و بیش از ۱۸ هزار مقاله علمی براساس داده‌های آن منتشر شده است. هابل با سرعت ۲۷ هزار و ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت مدار زمین را دور می‌زند و در فاصله‌ی ۵۴۷ کیلومتری زمین قرار دارد. این تلسکوپ در ماه آوریل سال ۱۹۹۰ از پایگاه فضایی کندی در فلوریدا به فضا ارسال شد. هابل" یکی از بزرگترین و پرکاربردترین تلسکوپ‌ها به شمار می‌آید.
۲۵ دسامبر ۲۰۲۱ ناسا تلسکوپ قدرتمند دیگری موسوم به "جیمز وب" که اغلب به عنوان جانشین هابل از آن یاد می‌شود را پرتاب کرد. "وب" اغلب به عنوان جانشین یا جایگزین هابل توصیف می‌شود، اما به رغم تعداد انگشت شماری مشکل در طول این سال‌ها، ابزارهای علمی "هابل" همچنان قوی هستند. نمی‌توان گفت "وب" جایگزین "هابل" خواهد شد، چرا که "هابل" همچنان در حال رصد کیهان است و ناسا امیدوار است تا چند سال دیگر، احتمالا تا دهه ۲۰۳۰ نیز بتواند از آن استفاده کند.