در این شهر موز را با کارتن می فروشند
برخی مواقع قیمت های میوه فروشی های کنار خیابان و وانتی ها چنان جلب توجه می کند که بلادرنگ پا روی ترمز می گذاری و خودروات را کمی جلوتر پارک می کنی تا چند کیلویی میوه که به زعم تو قیمت پایین تری دارد، خرید کنی
برخی مواقع قیمت های میوه فروشی های کنار خیابان و وانتی ها چنان جلب توجه می کند که بلادرنگ پا روی ترمز می گذاری و خودروات را کمی جلوتر پارک می کنی تا چند کیلویی میوه که به زعم تو قیمت پایین تری دارد، خرید کنی، زیرا به خیال خودت قیمت مناسبی را برای خرید پیدا کرده ای.
البته قبل از اینکه پارک کنی با ترافیکی از چند خودرو جلوتر از خودت مواجه می شوی که هیجان برای خرید میوه را بیشتر می کنند؛ گویا آنها را هم برق قیمت مناسب کیلویی ۲۰هزار تومان موز گرفته و در ذهن شان حساب و کتاب کرده و هر کدام هم دو سه کیلویی خریده اند، غافل از اینکه زیر پوست قیمت ارزان میوه های وانتی فروشان، داستان دیگری در جریان است.
- آقا ۲ کیلو هم به من موز بده،
- کمی حوصله کنید چند نفر جلوتر از شما هستند. بعد از چند دقیقه که نوبت ات می رسد، فروشنده موز را وزن می کند و می گوید؛ ۴۶ هزار تومان شد.
- آقا چه خبر؟ مگر روی کاغذ ننوشته اید کیلویی ۲۰ هزار تومان؟
فروشنده در حالی که کلمات نوشته شده ریز زیر قیمت نصب شده بر روی وانت را نشان می دهد، می گوید: قیمت موز با کارتن ۲۰هزار تومان است فروش به صورت کیلویی ۲۳هزار تومان است.
در حالی که هنوز به تفاوت قیمت فکر می کنی، اندازه و رنگ موزها هم نظرت را جلب می کند.
- آقا پس لااقل از آن موزهای بزرگ و زرد که بالا گذاشته ای، بده،
- قیمت آنها فرق داره و کیلویی ۳۰هزار تومان است.
در این میان تو می مانی و یک کیلو موز لهیده و سیاه شده که در دستت مانده و هاج و واج در فکر فرو رفته ای که این دیگر چه کلکی است که اینها سوار می کنند.
الان‌چند سال است که این رویه فروش، فرهنگ برخی وانتی های میوه فروش در شهرهای بزرگ شده و در حال نهادینه شدن است و جالب این که کسی هم مانع آنها نیست.
حال شما تامل کنید که موز کیلویی ۲۰هزار تومان به شرطی که با کارتن بخری. آخر چه کسی موز را با کارتن می خرد؟
با این روش، میوه فروشان وانتی با ظاهرسازی و فریب دادن خریداران با قیمت های کاذب، میوه های با کیفیت پایین را با دخل بازی و فریب می فروشند.
در این گونه مواقع برخی خریداران برای اینکه دست خالی نزد خانواده شان که در خودرو منتظر هستند، برنگردند، میوه را با قیمت گران می خرند، یا مجبور به خرید میوه بی کیفیت می شوند؛ البته برخی مواقع هم با اعصاب به هم ریخته دست خالی پیش خانواده برمی گردند.
حال سوال این است که موز، خیار، بادمجان، هویج، کاهو، کلم، تُرب، خیارشور را کجا با گونی، کارتن و دبه می خرند؟
اما فروشندگان با ترفند دستکاری قیمت تلاش می کنند کار خود را توجیه کنند، واقعا در این گونه شرایط باید چه کسی پاسخگو باشد.
در این گونه داد و ستدها، متولیان نظارت بر فروش چه ارگان یا نهادهایی هستند؟ البته داخل مغازه های میوه فروشی نیز مشکلات از این دست بسیار است.
اداره کل تعزیرات، سازمان صنعت، معدن، و تجارت، جهادکشاورزی، اتحادیه های صنفی، شهرداری ها، کدام مسوول هستند؟ البته تجربه نشان داده در سال های اخیر مسوولان نهادهای یاد شده از مسوولیت های خود شانه خالی می کنند و دیگران را مسوول می دانند.
ناگفته پیداست که اگر مسوولانه توجه شود، همه، حتی خود مردم نیز به نوعی در قبال رواج این گونه فریبکاری ها مسوول هستند اما در بزنگاه های پاسخگویی، فرافکنی اولین راهکار نهادهای متولی برای فرار کردن از کم کاری هاست، طوری که هر کدام از آنها دیگری را مسوول می داند.
بدیهی است که در این قبیل مواقع هم افزایی چاره کار است نه فرافکنی و متهم کردن دیگری.
گران فروشی، کم فروشی، ترفندهای مختلف برای فروش غیرمنطقی و فریبکارانه کالا به مردم در روز روشن در شان هیچ کس نیست؛ این رفتار و شیوه مردم را آزار می دهد و مطالبه آنان این است که باید با این بدعت به صورت ریشه ای برخورد شود.
هر وقت صحبت از نظارت بر قیمت ها و کیفیت کالا و خدمات به میان می آید، اداره کل تعزیرات، سازمان صنعت، معدن و تجارت، سازمان جهاد کشاورزی، اتحادیه ها و شهرداری ها یکدیگر را مسوول معرفی می کنند و از بار مسوولیت شانه خالی می کنند و همچنان مشکلات این چنینی روی زمین می ماند و حکایت فروش ریاکارانه وانتی ها همچنان ادامه دارد.
