اسراری از شهر متروکه چرنوبیل، فاجعه بزرگ قرن
فروپاشی و انفجار چرنوبیل را تا حد زیادی می توان به عنوان بدترین فاجعه هسته ای در جهان دانست. اگر سن شما بیشتر از ۳۰ سال باشد احتمالا فاجعه چرنوبیل در شوروی را از اخبار شنیده اید اما ما قصد داریم تا اطلاعات و اسراری از چرنوبیل که کمتر در مورد آن شنیده اید را تشریح کنیم. در تاریخ ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ در حدود ساعت ۱:۲۳ بامداد راکتور شماره ۴ نیروگاه اتمی چرنوبیل بیش از حد گرم شده و منفجر گردید. این انفجار باعث انتشار یک ابر رادیواکتیو شد که در همان ساعات اولیه موجب کشته شدن ۳ نفر در داخل نیروگاه و تاثیر مستقیم اشعه رادیواکتیو بر چندین هزار نفر گردید. هرچند که همچنان بر سر تعداد دقیق کسانی که تحت تاثیر تشعشع قرار گرفتند بحث وجود دارد اما در همان زمان این مسئله برای کشورهای اروپایی نیز مشکلاتی را به وجود آورد. این بحران به طور گسترده ای باعث ترس از قدرت هسته ای گردید اما بسیاری از اطلاعات و حقایقی از چرنوبیل منتشر نشد. با الی گشت همراه شوید تا اسرار نگفته از چرنوبیل را کشف کنیم.
پریپات، شهری که یک شبه به شهر ارواح تبدیل شد
اگر به خاطر داشته باشید در سال ۱۹۸۶ همچنان جنگ سرد ادامه داشت. اتحاد جماهیر شوروی قصد نداشت تا آنچه رخ داده بود را به دولت های غربی بگوید. در حقیقت شوروی ها تلاش می کردند تا مردم را از مناطق نزدیک به محل انفجار تخلیه نمایند. در واقع اطلاعات و اسراری از چرنوبیل وجود دارد که پس از انفجار، اولین دولت غربی که متوجه شد کارگران کارخانه هسته ای در سوئد بودند که سنسورهای آن ها سطح بالایی از تابش و تشعشع را نمایش می داد. سوئد اولین هشدار را درباره آن چیزی که اتفاق افتاده است اعلام کرد. پس از آن، جهان ماهواره های خود را نسبت به آنچه در حال حاضر در شمال اوکراین واقع شده متمرکز کرد تا متوجه شود دقیقا چه اتفاقی افتاده است.
ید رادیواکتیو اولین قاتل چرنوبیل
پس از انفجار، قاتلان واقعی در قالب ایزوتوپ های رادیواکتیو بوده که توسط گرد و غبار در هوا پخش می شوند. ید رادیواکتیو یکی از خطرناک ترین این موارد بوده زیرا می تواند به سرعت در غده تیروئید انباشته شده و منجر به سرطان تیروئید و مرگ شود. اگر مقدار ید طبیعی در بدن شما به میزان کافی ذخیره شده باشد، ید رادیواکتیو نمی تواند انباشته شود. اما اگر مردم از میزان کمی از ید طبیعی بهره مند باشند می تواند نتایج بسیار فاجعه باری را ایجاد کند. بنابراین امدادرسانان تلاش کردند تا با دادن قرص های ید به افراد در مناطق آسیب دیده از بروز فاجعه ای بزرگتر جلوگیری کنند. خوشبختانه ید رادیواکتیو دارای نیمه عمر ۸ روز بوده بنابراین تهدیدی طولانی مدت به شمار نمی رفت.
استرانتیوم و سزیم قاتلان طولانی مدت
می توان گفت که خطرناک ترین ماده ها برای چرنوبیل سزیم و استرانتیوم بودند. آن ها نیمه عمرهای ۲۸ و ۳۰ ساله داشته و تهدید واقعی مصرف آن ها بود. استرانسیوم می تواند از طریق شیر آلوده به راحتی در استخوان ها و دندان ها وارد شود. از سوی دیگر سزیم نیز می توانست از طریق خون وارد بافت های افراد و حیوانات شود. تمامی این ها باعث ایجاد مشکلات بسیار در سلامتی و میزان مختلفی در مرگ و میرها شده است. نیمه عمر نسبتا طولانی این ایزوتوپ ها امروهز یک مشکل بزرگ می باشد. در حال حاضر تنها نیمی از مواد رادیواکتیو حاصل از انفجار در این منطقه از بین رفته اند، بنابراین همچنان چرنوبیل به عنوان منطقه ای ممنوعه از نظر ایمنی به حساب می آید.
تشعشع در چرنوبیل نسبی است
تابش در بسیاری از اشکال وجود دارد. طول موج های بلند شامل امواج رادیویی، طول موج متوسط شامل نور و طول موج های کوتاه مانند آلفا، بتا و گاما شامل تشعشع های رادیواکتیو می باشد. این تشعشع های می توانند به داخل سلول نفوذ کرده و دی ان ای سلول ها را از بین ببرند. البته که تمامی این تابش ها در اطراف ما وجود دارد اما آن چیزی که مهم است میزان آن می باشد. از جمله اسراری از چرنوبیل این است که به طور شگفت انگیزی حتی زمانی که بسیار نزدیک به راکتور اصلی قرار بگیرید میزان سطح تشعشع به شما بسیار کم می باشد. میزان تشعشع رادیواکتیوی که در زمان ایستادن در مقابل راکتور ذوب شده چرنوبیل به شما وارد می شود به اندازه ای است که شما در داخل یک هواپیما از روی قطب های کره زمین عبور نمایید.
هیچ کس در چرنوبیل زندگی نمی کند
تعداد زیادی از مردم در زمان های مختلف در چرنوبیل زندگی می کنند. شهر ارواحی که بیشتر تصاویر آن دیده می شود پریپیات (Pripyat) می باشد. در تئوری هیچ کسی در این نواحی زندگی نمی کند اما این موضوعی حقیقی نیست. شهر چرنوبیل که نزدیک به ۱۰ کیلومتر از راکتور فاصله دارد ساکنانی داشته که به طور منظم و به صورت چرخه ای می بایست مدتی را در شهر و مدتی دیگر را خارج از این منطقه باشند. علاوه بر این اطلاعات و اسراری از چرنوبیل وجود داشته مانند یک پیرمرد ۹۰ ساله که به طور غیر رسمی در این منطقه زندگی می کنند.
هیچ کس در چرنوبیل زندگی نمی کند، هنوز ممکن است فردی از تشعشع در چرنوبیل بمیرد
اگر در گذشته فکر می کردید که تابش در چرنوبیل خیلی بد نیست احتمالا اکنون به نظرتان این حس بد بودن کمتر شده است. اطلاعات و اسراری از چرنوبیل این که نقاط متمرکز بسیار زیادی در این منطقه وجود دارند. این نقاط متمرکز معمولا در ترک هایی قرار گرفته که در اطراف شهر پریپایت می باشند و ذرات رادیواکتیو در آن انباشته شده است. اغلب آن ها در مناطق جنگل های قرمز اطراف پریپیات وجود داشته که در اثر باران های رادیواکتیوی در خاک فرو رفته اند. پرسنل ایمنی می گویند که شما می توانید در حدود ۴ ساعت در این نقاط متمرکز قرار بگیرید قبل از اینکه درجه تابش به حدی خطرناک برسد. البته پس از آن شما به آهستگی خواهید مرد.
هنوز نیز امکان تشعشع در چرنوبیل وجود دارد و حیوانات آلوده به رادیواکتیو
این یک بیانیه واضح است. میزان زیاد تشعشع باعث شده تا نقایص بسیاری در زاد و ولد حیوانات این منطقه به وجود آید. ما به عنوان انسان کمتر از یک درصد از فرزندان خود که به صورت غیرطبیعی به دنیا بیایند را حفظ می کنیم. با این حال برای حیوانات این منطقه، این هزینه ای است که بابت زندگی ازاد می بایست پرداخت نمایند. غم انگیزترین بخش موضوع اینکه حضور انسان ها باعث بزرگترین مشکلات برای اکثر حیواناتی شده که در این منطقه زنده مانده اند.