خانم معلم با دست‌ها و پاهای قطع شده+عکس

در سال ۲۰۱۹، خانم پراتیبا به نوع شدید تب دنگی مبتلا شد که با قانقاریا تشدید شد و نیاز به قطع دست راست او داشت. چند هفته بعد، جراحان مجبور شدند دست چپ او و سپس هر دو پای او را تا زیر زانو قطع کنند.

وقتی سه سال پیش قانقاریا دست و پای خانم پراتیبا، معلم ۵۱ ساله هندی را از او گرفت، رویا‌های این معلم برای بازگشت به کلاس به او قدرت تحمل را داد.

به گزارش فرارو، این زن اکنون تدریس خود را از خانه، با استفاده از خودکار یا گچ که به بازویش بسته شده است، برای دانش آموزان در منطقه‌ای که فرصت‌های تحصیل در آن اندک است، فراهم کرده است.

او که ساکن روستای کارهی در شرق بمبئی است گفت: من یک معلم هستم، یعنی کسی که نمی‌تواند آرام بنشیند، باید با بچه‌ها کاری انجام دهد، به آن‌ها یاد بدهد یا با آن‌ها باشد. من از کودکی عاشق بچه‌ها بودم و اگر بنشینم و کاری انجام ندهم، در دنیای دیگری بودم و به اتفاقی که برایم افتاده فکر می‌کردم.

پراتیبا در سال ۲۰۱۹ دچار تب شد که آنقدر شدید بود که از هوش رفت. پزشکان او را مبتلا به یک مورد شدید تب دنگی تشخیص دادند و به او گفتند که به قانقاریا مبتلا شده و باید دست راستش قطع شود. در عرض چند هفته، عفونت جراحان را مجبور کرد که دست دیگر و هر دو پای او را زیر زانو بردارند.

وی می‌گوید: وقتی دست اولم را قطع کردند، احساس بدی داشتم که دیگر نمی‌توانم کاری انجام دهم. من دچار افسردگی شدم و هشت روز با کسی صحبت نکردم. این زن با تشویق خانواده‌اش در طول ماه‌های بهبودی، هدف خود را از بازگشت به تدریس یافت.

او نزدیک به سه دهه در یک مدرسه ابتدایی محلی کار کرده بود، اما در سال ۲۰۲۰، با تعطیلی مدارس در طول همه‌گیری کووید-۱۹، شروع به تدریس در خانه برای کودکانی کرد که خانواده‌هایشان پول پرداخت هزینه یادگیری آنلاین را نداشتند.

مدارس اوایل امسال بازگشایی شدند، اما ۴۰ کودک از روستا هنوز برای کلاس‌های عادی به خانه خانم معلم می‌آیند.

بازگشت معلم هندی به آموزش به او کمک کرد تا بر این مصیبت وحشتناک غلبه کند.اکنون پراتیبا منتظر پروتز است و می‌گوید که تلاش او برای ادامه حرفه‌اش قدرت اراده‌اش را نشان می‌دهد: فکر می‌کردم بدون دست و پا هیچی نیستم، اما بعد تصمیم گرفتم هر کاری انجام دهم.

پراتیبا مانند بسیاری از دانش‌آموزانش، یک آدیواسی است، اصطلاحی فراگیر برای اعضای جوامع قبیله‌ای بومی هند. آدیواسی‌ها در سراسر کشور هند در معرض تبعیض ریشه‌ای قرار دارند و انزوای جغرافیایی آن‌ها باعث شده است که سهمی از غنایم اقتصاد در حال رشد هند نداشته باشند.