به گزارش سایت طلا ، ساعت‌های اپی ژنتیک، با هدف اندازه گیری سن بیولوژیکی، به شدت عوارض و مرگ و میر مرتبط با سن را همراه با دیگر جنبه‌های سلامت پیش بینی می‌کنند.
اکنون، دانشمندان دانشکده پزشکی ییل، با همکاری همکاران پژوهشی بین‌المللی، رویکرد جدیدی را ایجاد کرده‌اند تا به طور قابل‌توجهی قابل اعتمادتر شوند.
بر اساس این مطالعه که در Nature Aging منتشر شده است، تخمین‌های سن اپی ژنتیکی یک فرد با استفاده از ساعت‌های قبلاً توسعه‌یافته اغلب می‌تواند تا ۹ سال متفاوت باشد، زمانی که دو یا چند اندازه‌گیری (به نام تکرار‌های فنی) از یک نمونه خون تخمین زده می‌شود.
این نویز کاربرد ساعت‌های اپی ژنتیک را محدود می‌کند، به‌ویژه برای مطالعات طولی که تغییرات این اندازه‌ها را در طول زمان دنبال می‌کنند. با این حال، یک رویکرد جدید از آزمایشگاه دکتر مورگان لوین که قبلا در دانشکده پزشکی ییل بود، توانست این اختلاف را تقریباً به طور کامل کاهش دهد.
دکتر آلبرت هیگینز-چن، استادیار روانپزشکی و نویسنده اول مقاله، گفت: رویکرد محاسباتی جدید می‌تواند برای جداسازی و حذف "صدای فنی" از آزمایش‌های بیوشیمیایی به منظور پیش بینی پیری و مرگ و میر استفاده شود.
هیگینز-چن گفت: توجه نسبتا کمی به قابلیت اطمینان تست-آزمایش مجدد ساعت‌های اپی ژنتیکی شده است. ما ساعت‌های اپی ژنتیکی پیدا کردیم که می‌توانست بگوید شما از نظر بیولوژیکی در یک آزمایش ۵۰ ساله هستید و سپس ۵۹ ساله هستید. ما با ساعت‌های موجود و معمولی شروع کردیم و متوجه شدیم که یک تغییر واحد - افزودن تکنیکی به نام تجزیه و تحلیل اجزای اصلی - می‌تواند سیگنال‌های پیری را حفظ کند در حالی که نویز را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهد.
اکنون، برای اکثر آزمایش‌ها، دو اندازه‌گیری که به طور همزمان انجام می‌شوند کمتر از یک سال با هم تفاوت دارند. این مطلب به این معنی است که تغییر ساعت طولی یک فرد به احتمال زیاد پیری بیولوژیکی واقعی را منعکس می‌کند.
یافته‌ها پیامد‌های عمده‌ای برای کاربرد‌های مختلف از مطالعات اپیدمیولوژیک تا آزمایش‌های بالینی دارند. این ساعت‌های اپی ژنتیکی که به تازگی ساخته شده‌اند، نتایج بیماری و پیری را مشابه ساعت‌های سنتی پیش‌بینی می‌کنند، اما با ردیابی طولی، مسیر‌های پایدارتری را نیز نشان می‌دهند.
این تیم همچنین نشان داد که استفاده از نسخه‌های ساعت اپی ژنتیک جدید می‌تواند به شدت نیاز به اندازه نمونه را در آزمایش مداخله و آزمایش‌های بالینی کاهش دهد، زمانی که ساعت‌های اپی ژنتیک به عنوان نقطه پایانی بالینی استفاده می‌شوند.
مورگان لوین که قبل از انتقال اخیرش به آزمایشگاه‌های آلتوس، آزمایشگاه پیری در سیستم‌های زندگی را در دانشگاه ییل در دپارتمان آسیب‌شناسی اداره می‌کرد، هشدار می‌دهد که در حالی که ساعت‌های اپی ژنتیک به‌عنوان نشانگر‌های زیستی پیری بسیار امیدوارکننده هستند، اگر بخواهیم روزی از آن‌ها برای آزمایش مداخلات در پیری و بیماری استفاده کنیم، به طور مداوم برای قابل اعتمادتر و معتبرتر کردن این اقدامات تلاش کنیم.