به گزارش سایت طلا،گروهی از اخترفیزیکدانان یک جفت دوتایی از کوتوله‌های فوق سرد را به قدری نزدیک به هم کشف کرده‌اند که شبیه یک ستاره به نظر می‌رسند.
فقط ۲۰.۵ ساعت طول می‌کشد تا این دو به دور یکدیگر بچرخند، و این یعنی سال آن‌ها کمتر از یک روز زمینی است. آن‌ها نسبت به سیستم‌های مشابه کشف‌شده، قدمت بیشتری دارند.
ما نمی‌توانیم ستاره‌های کوتوله فوق‌العاده سرد را با چشم غیرمسلح ببینیم، اما آن‌ها پرتعدادترین ستاره‌های کهکشان هستند. آن‌ها آنقدر جرم کمی دارند که فقط نور مادون قرمز ساطع می‌کنند و برای دیدن آن‌ها به تلسکوپ‌های فروسرخ نیاز داریم.
با اینکه طبق تئوری‌ها، باید ستارگانی تا این حد از نزدیکی وجود داشته باشد، اما این نخستین بار است که ستاره‌شناسان شاهد یک منظومه تا این اندازه نزدیک به هم هستند. تیمی از ستاره‌شناسان یافته‌های خود را در نشست انجمن نجوم آمریکا در سیاتل ارائه کردند. آن‌ها نام این سیستم را LP ۴۱۳-۵۳ AB گذاشته‌اند.
تیم تحقیقاتی این منظومه دوتایی را در داده‌های آرشیوی پیدا کردند. اما در آن تصاویر آرشیوی، ستارگان به طور اتفاقی در یک راستا قرار گرفته بودند، بنابراین به صورت یک ستاره دیده شدند. ستاره‌شناسان متوجه شدند که داده‌ها با تصویر جور درنمی‌آید، بنابراین ستاره را با دقت بیشتری رصد کردند. در طول مشاهده مجدد منحنی نور آنقدر سریع تغییر کرد که دریافتند باید دو ستاره وجود داشته باشد. در نهایت، آن‌ها متوجه شدند که نزدیکترین جفت ستاره را که تا کنون مشاهده شده، پیدا کرده‌اند.
پروفسور آدام بورگاسر از دانشگاه سن دیگو کالیفرنیا گفت: «زمانی که این اندازه‌گیری را انجام می‌دادیم، می‌توانستیم تغییرات را طی چند دقیقه مشاهده کنیم. اکثر دوتایی‌ها که ما دنبال می‌کنیم دارای دوره‌های مداری چند ساله هستند. بنابراین، شما هر چند ماه یک بار اندازه‌گیری‌هایتان را انجام می‌دهید. سپس، مدت‌ها طول می‌کشد تا پازل را کنار هم بچینید. با این سیستم دوتایی تازه کشف‌شده، ما می‌توانیم خطوط طیفی را در زمان واقعی از هم جدا کنیم. دیدن اتفاقی در جهان در مقیاس زمانی انسان شگفت‌انگیز است.»
اخترشناسان به دلیل آنچه ممکن است در مورد جهان‌های قابل سکونت کشف کنیم، به ستاره‌هایی از این دست علاقمند هستند. از آنجایی که کوتوله‌های فوق سرد بسیار کم‌نور و کم‌دما هستند، مناطق قابل سکونت آن‌ها مناطقی فشرده است.
به گفته ستاره‌شناسان این کوتوله‌های فوق سرد همسایگان خورشید ما هستند. برای شناسایی میزبان‌های بالقوه قابل سکونت، بهتر است از همسایگان نزدیک خود شروع کنیم. اما اگر دوتایی‌های نزدیک در میان کوتوله‌های فوق سرد رایج باشد، ممکن است جهان‌های قابل سکونت کمی پیدا شود.
اکنون که اخترشناسان سیستمی این چنینی پیدا کرده‌اند، می‌خواهند بدانند که آیا تعداد بیشتری از آن وجود دارد یا خیر. این تنها راه برای درک همه سناریو‌های مختلف است. اما اخترشناسان نمی‌دانند که آیا تنها به دلیل نادر بودن یکی از آن‌ها را یافته‌اند یا به این دلیل که تشخیص آن‌ها بسیار دشوار است.
کریس تیسن، یکی از ستاره‌شناسان این تیم تحقیقاتی گفت: «این سیستم‌ها نادر هستند، اما ما نمی‌دانیم که آیا نادرند، زیرا به ندرت وجود دارند یا ما آن‌ها را پیدا نمی‌کنیم. باید دنبال دوتایی‌های بیشتری مانند این بگردیم.»