به گزارش سایت طلا به نقل از مدیسن نت، این مطالعه نشان داد افرادی که نمرات بالاتری برای سلامت قلب و عروق دارند، به طور متوسط تا ۹ سال بیشتر از افرادی که کمترین امتیاز را دارند، زندگی می‌کنند. این نمرات پایبندی به مجموعه‌ای از رفتارهای سبک زندگی و عوامل سلامتی را که توسط انجمن قلب آمریکا معروف به Life's Essential ۸ ایجاد شده است، اندازه‌گیری می‌کند.
در این شیوه سبک زندگی، افراد به عدم استفاده از محصولات تنباکو، داشتن فعالیت بدنی، داشتن رژیم غذایی سالم، داشتن مقدار مناسب خواب، مدیریت وزن و کنترل فشار خون، سطح قندخون و کلسترول خون تشویق می‌شوند. یک مطالعه قبلی نشان داد بزرگسالانی که بیشتر از این معیارها پیروی می‌کنند نسبت به افراد دارای امتیاز پایین‌تر بدون بیماری مزمن زندگی می‌کنند.
دکتر «لو چی»، استاد اپیدمیولوژی و مدیر مرکز تحقیقات چاقی دانشگاه تولان در نیواورلئان، می‌گوید: «یافته‌های جدید شواهدی را ارائه می‌دهند که می‌توانید با تغییر سبک زندگی، طولانی‌تر زندگی کنید».
چی و همکارانش داده‌های ۲۳۰۰۳ بزرگسالی را که در نظرسنجی ملی سلامت و تغذیه سال‌های ۲۰۰۵-۲۰۱۸ شرکت کرده بودند، تجزیه و تحلیل کردند و آن را با داده‌های شاخص ملی مرگ و میر تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۹ مقایسه کردند. شرکت‌کنندگان بین ۲۰ تا ۷۹ سال سن داشتند و به طورمیانگین ۷.۸ سال تحت نظر بودند.
با استفاده از یک مقیاس ۱۰۰ امتیازی، محققان تعیین کردند که نمره شرکت کنندگان در رابطه با سلامت قلبی عروقی، برای هر یک از هشت مؤلفه چقدر است: پایین (نمره زیر ۵۰)، متوسط (۵۰ تا ۷۹) یا بالا (۸۰ یا بالاتر). آنها همچنین نمره کلی سلامت قلب و عروق را محاسبه کردند.
افرادی که بالاترین امتیاز کلی را داشتند، در سن ۵۰ سالگی به طور متوسط ۸.۹ سال بیشتر از افرادی که کمترین امتیاز را داشتند، امید به زندگی داشتند. در بین مؤلفه‌های فردی، مصرف تنباکو، خواب، فعالیت بدنی و سطح قند خون بیشترین تأثیر را بر نرخ امید به زندگی داشتند.
در مقایسه با افرادی که بیشتر سیگار می‌کشیدند، افرادی که سیگار نمی‌کشیدند ۷.۴ سال بیشتر عمر کردند. کسانی که ۷ تا ۹ ساعت توصیه شده در شب می‌خوابیدند، پنج سال بیشتر از کسانی که زیاد یا کم می‌خوابیدند، عمر کردند. افرادی که بیشترین فعالیت بدنی را داشتند ۴.۶ سال بیشتر از افرادی که کمتر تحرک داشتند عمر کردند. و کسانی که برای حفظ کنترل قند خون امتیاز بیشتری کسب کردند، ۴.۹ سال بیشتر از کسانی که کنترل قند خون ضعیفی داشتند، زندگی کردند.
حدود ۴۲ درصد از افزایش نرخ امید به زندگی به دلیل کاهش مرگ و میر ناشی از بیماری قلبی عروقی بود.