به گزارش سایت طلا، گذر زمان بی‌رحم است و این بی‌رحمی تا ابد ادامه خواهد داشت، اینجا از مدخل گذر زمان نگاهی کردیم به تغییر چهره چهار بازیگر زن سینمای ایران که در سال‌های اخیر از آن زیبایی افسانه‌ای سال‌های دور فاصله زیادی گرفته‌اند.
آتنه فقیه نصیری
در ابتدای دهه 70، در سال‌هایی که جایی برای عرضه زیبایی‌های زنانه نبود، آتنه فقیه نصیری را با فیلم دو نفر و نصفی به یاد می‌آوریم. ترکیب دلنشین و همگن زیبایی و نجابت موردپسند شرقی، که در کنار فرامرز قریبیان، از زیبایی کم نداشت و درخشان‌تر نشان می‌داد. بیماری اما در این سال‌های اخیر چهره آتنه فقیه نصیری را شکسته‌تر از آن چه که باید کرده و سریال لیسانسه‌ها جایی‌ست که می‌شود بهترین افت چهره او را درک کرد.
فریماه فرجامی
برای آن که درک کنید زمان با چهره فریماه فرجامی چه کرد، کافی‌ست خط قرمز کیمیایی را تماشا کنید. عروس زیبای آن فیلم در سال‌های آخر اسیر بیماری شد، فاصله چهره دهه شصت فریماه فرجامی با چهره‌ای که در اواخر عمر از او دیدیم باورکردنی نبود. او در سکانسی از فیلم لامینور مهرجویی حضور داشت و همان سکانس کافی‌ست تا بی‌رحمی زمان را لمس کنیم.
سوسن تسلیمی
الماس درخشان سینمای دهه 60 که آن قدر ممنوع‌الکارش کردند که جلای وطن کرد. تسلیمی در «باشو، غریبه کوچک» در «مرگ یزدگرد» و یا حتی در «چریکه‌ی تارا» در اوج زیبایی بود. نوعی زیباییِ عصیان‌گر با آن چشمان سخنگو، بعدتر البته تصاویری که از او منتشر شد و در واقع از اوی در غربت، نشان می‌داد که گذر زمان با چهره او بی‌رحم بوده، هنوز هم البته آن چشمان سخنگو نفس دارد، اما میمیک صورت تسلیمی آن نیست که در سال‌های دهه شصت بود.
آذر شیوا
کاراکتر منحصر به فرد و جسور سینمای قبل از انقلاب که یک‌تنه قصه‌ها در سینمای فارسی ساخت با آن چهره به‌اندازه و افسونگر و نجیب، سلطان قلب‌ها را با او به خاطر می‌آوریم که زیر سایه فردین هم گم نشد. گزیده‌کاری و خصلت ویژه‌ای که داشت فرصت کمی به سینمای ایران داد که زیبایی متواضعانه او را ببینیم، از او تصاویری در سال‌های اخیر منتشر شده که از زمان صفت غدار را به یاد می‌آورد.