به گزارش سایت طلا، در فهرست مخوف‌ترین زندان‌های دنیا مکان‌هایی به چشم می‌خورند که محکومان از شنیدن نامشان به وحشت می‌افتند.
وقتی اسم زندان به میان می‌آید خیلی‌ها ناخودآگاه به یاد زندان آلکاتراز می‌افتند؛ زندانی که فرار از آن تا سال‌ها غیرممکن بود. آلکاتراز شاید مشهورترین زندان دنیا باشد اما بهتر است بدانید این زندان عجیب که در یک جزیره محصور شده جزء مخوف‌ترین زندان‌های دنیا به حساب نمی‌آید.
در فهرست مخوف‌ترین زندان‌های دنیا مکان‌هایی به چشم می‌خورند که محکومان از شنیدن نامشان به وحشت می‌افتند؛ زندان‌هایی که شکنجه و آزار به برنامه‌های همیشگی و روزمره آنها تبدیل شده است؛ زندانی‌هایی که از این زندان‌ها زنده بیرون آمدند هیچ‌گاه خاطره حبس و آزار در سلول‌های تاریک آنها را فراموش نکرده‌اند.
لاسابانیتا در ونزوئلا
ونزوئلا یکی از کشورهایی است که به خاطر داشتن زندان‌های مخوفش بسیار مشهور شده است. در زندان‌های این کشور خشونت در رفتار با زندانیان از کارهای عادی روزانه به شمار می‌رود و برآورده نشدن نیازهای اولیه زندانیان مثل آب و مواد غذایی کافی و نبود تجهیزات پزشکی در تمام زندان‌ها بیداد می‌کند. اما میان تمام زندان‌های ونزوئلا «لاسابانیتا» به عنوان مخوف‌ترین زندان به شمار می‌رود.
لاسابانیتا از وقتی مشهور شد که پس از شیوع بیماری وبا و دست روی دست گذاشتن مسؤولان آن، ۷۰۰ زندانی به کام مرگ کشیده شدند؛ شورش زندانی‌ها در سال ۱۹۹۴ در این زندان هم تقریبا ۱۰۰ کشته برجای گذاشت.
مرگ تنها قانونی است که در این زندان حکمفرماست. این زندان آن‌قدر بی‌قانون است که زندانی‌ها به راحتی هرگونه سلاح کشنده‌ای را با خود حمل می‌کنند و چنانچه درگیری‌ای بین آنها رخ دهد بی‌هیچ ترس و دلهره‌ای یکدیگر را به مرگ تهدید می‌کنند و در بیشتر مواقع به این تهدید خود جامه عمل می‌پوشانند.
لاسانت در پاریس
در کنار رفتارهای خشونت‌بار زندانبان‌ها، زندانی‌های قوی‌تر هم‌سلولی‌ها یا زندانی‌های ضعیف‌تر را آزار می‌دادند و به بردگی خود می‌گرفتند و این موضوع برای بیشتر زندانی‌ها به یک معضل بزرگ تبدیل شده بود. شرایط حاکم بر زندان لاسانت آن‌قدر بد بود که در سال ۲۰۰۲ آمار وحشتناکی از خودکشی‌های انجام شده در این زندان به دست آمد؛ آمار باورنکردنی‌ای که حتی مسؤولان فرانسه را هم شگفت‌زده کرد.
در آن سال ۱۲۲ نفر در این زندان دست به خودکشی زدند و علاوه بر این تعداد تا اواسط سال ۲۰۰۳ تقریبا بیش از ۷۳ نفر تصمیم گرفتند به زندگی خود خاتمه دهند. شکنجه‌های وارد بر این افراد موجب شده بود تا همگی آنها دچار افسردگی حاد شوند و با بلعیدن مواد شوینده به رنج و شکنجه خود پایان دهند.
دیارباکر در ترکیه
از سال ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۴ ـ یعنی به فاصله سه سال ـ ۳۴ زندانی در زندان «دیارباکر» ترکیه به دلیل شکنجه‌های مرگبار جان خود را از دست داده‌اند و این وضعیت نابسامان همچنان ادامه دارد. زندانی‌های دیارباکر، هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ روحی شکنجه می‌شوند.
شرایط نامساعد زندگی در این زندان به اندازه‌ای است که حتی خود افرادی که در آنجا حبس هستند، فعالیت‌های زیادی را برای اعلام نارضایتی خود از شرایط موجود انجام می‌دهند. اعتصاب غذا، خودسوزی و خودکشی از کارهایی هستند که این زندانی‌ها برای رساندن فریاد نارضایتی خود انجام می‌دهند.
ریکرز در نیویورک
بیشتر زندانی‌های زندان جزیره ریکرز ترجیح می‌دهند دست به هرکاری بزنند تا کمتر شکنجه‌های زندانبان‌ها را تحمل کنند و به همین دلیل آمار خود کشی در ریکرز بسیار بالاست. به‌عنوان مثال در شش ماهه اول سال ۲۰۰۳ شش نفر خودشان را با ملحفه‌های تخت دار زدند تا از شکنجه‌های زندان رها شوند.
مندوزا در آرژانتین
بانگ کوآنگ در تایلند
«بانگ کوآنگ» یکی از مخوف‌ترین زندان‌های تایلند است. البته از آنجا که در فرهنگ تایلندی داشتن رفتار نرم با زندانی‌ها هیچ معنایی ندارد، بیشتر زندان‌های این کشور در رده زندان‌های مخوف قرار می‌گیرند اما بین همه آنها شنیدن اسم بانگ کوآنگ مساوی است با ترس و وحشت.
زندانی‌های تازه واردی که برای اولین بار وارد زندان بانگ کوآنگ می‌شوند باید تا یک ماه زنجیرهای آهنی‌ای را که به مچ پاهایشان بسته شده تحمل کنند. شرایط این زندان به حدی سخت است که خوآن ناتی، مدیر این زندان می‌گوید: «زندان بانگ کوآنگ بدترین جای دنیاست، آن‌قدر بد که هیچ کس دلش نمی‌خواهد اینجا باشد».
تجهیزات پزشکی در کمترین حد ممکن به زندانی‌ها ارائه می‌شود و اگر زندانی‌ای در آنجا بیمار شود آن‌قدر روی تختش به امید رسیدن دکتر می‌ماند تا در همان حالت جان بدهد. وحشتناک‌ترین نکته درباره بانگ کوآنگ این است که اگر شخصی به خاطر قتل عمد در این زندان مخوف بیفتد تا پایان دوره محکومیتش باید زنجیرهای آهنی‌ای را که به دور پاهایش بسته شده تحمل کند. نکته عجیب‌تر اینکه اگر حکم مرگ برای زندانی‌ای صادر شود، او فقط دو ساعت قبل از اینکه با تزریق مواد کشنده اعدام شود از این حکم باخبر می‌شود.
ای دی ایکس در کلورادو
زندان «ای دی ایکس فلورانس» در کلورادو در جواب آشوب‌ها و حمله به نگهبان‌ها و کارمندان در چند زندان آمریکا ساخته شده است. زندان ای دی ایکس به گونه‌ای ساخته شده که هیچ‌یک از زندانیان با خدمه یا نگهبان‌ها تماس مستقیم ندارند و در سلول‌های جداگانه روز را به شب و شب را به روز می‌رسانند و به این ترتیب با ۲۴ ساعت تنها ماندن در یک سلول تنگ و تاریک آرام آرام شکنجه روحی می‌شوند. معمولا افرادی که به ای دی ایکس فرستاده می‌شوند خلافکارهای بسیار خطرناکی هستند که چندین بار مرتکب قتل شده‌اند و یا به هم‌سلولی‌ها و زندانی‌های دیگر در سایر زندان‌ها صدمه رسانده‌اند.
با وجود همه تلاش‌هایی که برای برقراری نظم در این محل می‌شود در طول ۱۳ سالی که این زندان ساخته شده باز هم دو کشته در آن برجای مانده است. خیلی‌ها می‌گویند این آمار واقعی نیستند چون افرادی که برای سپری کردن محکومیت خود به ای دی ایکس فرستاده می‌شوند معمولا نمی‌توانند در برابر شرایط سخت آن دوام بیاورند و دست به خودکشی می‌زنند. لااورنس کلاکر یکی از زندانی‌هایی بود که در بدو ورود با شلیک گلوله مورد حمله دیگر زندانی‌ها قرار گرفت و زخمی شد. او مدتی بعد از بهبودی‌اش دچار افسردگی شد و نتوانست شرایط سخت آنجا را تحمل کند و دست به خودکشی زد.
نایروبی در کنیا
زندان «نایروبی» کنیا هم یکی از مخوف‌ترین زندان‌های جهان به شمار می‌رود. در حالی که این زندان فقط برای نگهداری ۴۰۰ نفر ساخته شده، آمار زندانیان موجود در آن به ۴۰۰۰ نفر می‌رسد. از آنجا که فضای کوچک زندان نایروبی جوابگوی این همه زندانی نیست، در یک خوابگاه آن ۲۵۰ زندانی فقط با داشتن پنج تشک برای خوابیدن تا صبح سر می‌کنند. بودجه‌ای که مسؤولان این کشور به هر زندانی برای تامین مخارجشان اختصاص داده‌اند، فقط ۳۰ صدم دلار است؛ بنابراین تامین غذا، لباس و تجهیزات پزشکی رویایی دست‌نیافتنی برای زندانی‌ها به شمار می‌رود.
بلک بیچ در گینه
سازمان حبس بین‌الملل زندان «بلک بیچ» در گینه استوایی را به عنوان یکی از مخوف‌ترین زندان‌های جهان معرفی کرده است؛ از نظر این سازمان زندانی شدن در بلک بیچ با هر نوع محکومیتی برابر با مرگ تدریجی است. داغ کردن و سوزاندن کف پا از جمله شکنجه‌های مرگباری است که در این زندان انجام می‌شود.
در بلک‌بیچ تا حد امکان به زندانیان غذای کمی داده می‌شود و گرسنگی یکی از علل رایج و معمولی مرگ در این زندان به شمار می‌رود. بالا رفتن موش‌ها از در و دیوار این زندان و وجود فضله این حیوانات و نبود بهداشت کافی هم شرایط بدی را برای زندانیان به وجود آورده؛ بدتر از آن اینکه برای جلوگیری از شیوع بیماری‌های واگیردار هیچ‌گونه تجهیزات پزشکی‌ای در نظر گرفته نشده است.
تمام زندانیانی که در بلک بیچ حبس بوده و پس از مدتی آزاد شده‌اند همگی متفق‌القول بر این عقیده‌اند که مسؤولان این زندان افراد را در بدترین شرایط ممکن نگاه می‌دارند. ویجا چیکامپوی ۵۱ساله ـ سیاستمداری که رهبری جنبش خودمختار جزیره بیاکو را در گینه بر عهده داشته ـ یکی از این زندانیان است که در گفت‌وگویی با روزنامه تلگراف درباره روزهای حضورش در این زندان به آزار و اذیت‌هایی که دیده بود اشاره کرد. چیکامپو گفت: «در مدتی که در بلک پیچ زندانی بودم به طرز بسیار وحشیانه و تا سرحد مرگ شکنجه می‌شدم.
آنها ساعت‌های زیادی من را همراه ۱۵ زندانی دیگر در یک سلول تنگ و تاریک که هیچ روزنه‌ای نداشت و نوری از آن رد نمی‌شد حبس می‌کردند. اگر تعلیمات نظامی‌ای را که در گذشته برای زندگی در شرایط سخت فرا گرفته بودم به خاطر نمی‌آوردم، امروز مطمئنا دیوانه شده بودم. مسؤولان بلک بیچ زندانیان مهم این زندان را طوری شکنجه می‌کردند که تاثیر روانی بر آنها داشت و هر لحظه ممکن بود تعادل روانی‌شان به هم بریزد. شرایط طوری بود که یکی از زندانی‌ها به خاطر اینکه مدت بسیار زیادی را در تنهایی و زیر شکنجه به سر برده بود، برای همیشه قدرت سخن گفتن خود را از دست داد».