خانه‌ای مدرن و متفاوت ترین و مدرن ترین خانه ایران در ساوجبلاغ!+ تصاویر
پروژۀ «خانه‌ای میان دو گردو» نام بسیار بامسمّایی دارد؛ در طراحی این خانه، «درخت» صرفا یک عنصر اضافی یا فرعی نیست بلکه نقشی هویت‌بخش و تاثیرگذار در شخصیت و روح ساختمان ایفا کرده است.
پروژۀ «خانه‌ای میان دو گردو» نام بسیار بامسمّایی دارد؛ در طراحی این خانه، «درخت» صرفا یک عنصر اضافی یا فرعی نیست بلکه نقشی هویت‌بخش و تاثیرگذار در شخصیت و روح ساختمان ایفا کرده است.
یک نگاه عادی و پیش پا افتاده به ساختمان‌سازی ممکن است درخت را یک جزء اساسی از طراحی خانه نبیند بلکه آن را صرفا به عنوان عنصری فرعی در نظر بگیرد که بعد از ساخته شدن خانه می‌توان جایی برایش پیدا کرد. (بگذریم از نگاه کسانی که بعد از تکمیل بنا، درختان رو به روی آن را قطع می‌کنند تا نمای ساختمانشان دیده شود!)
به گزارش فرادید؛ اما اگر قرار است خانه جایی برای آرامش باشد، اگر قرار است خانه محیطی باشد که خستگی را از روح و تن بیرون می‌آورد، چه چیزی بیشتر از یک درخت شاداب و زنده و سبز می‌تواند تاثیرگذار و با اهمیت باشد؟ کدام‌یک از بخش‌های یک خانه می‌تواند به اندازۀ درختی که در آن بالیده و سر به آسمان کشیده، احساس سرزندگی و نشاط را به ساکنان آن ببخشد؟
این نکته‌ای است که معماران پروژۀ «خانه‌ای میان دو گردو» که در روستای اقدسیۀ ساوجبلاغ ساخته شده، آن را به خوبی درک کرده و این درک را به زیباترین شکل به اجرا درآورده‌اند.
این ساختمان به خودی خودش زیبا و مدرن است؛ سپیدی و سادگی بخش‌هایی از نما در کنار دیوارهای شیشه‌ای بزرگ و فراگیر، احساسی از تازگی، روشنی و طراوت را در بیننده ایجاد می‌کنند.
یک پلکان باریک و سپید که احساسی ماورائی و رازآلود در خودش دارد، نمای روبه روی ساختمان را به فضای پشت بام متصل می‌کند. این پلکان در کنار ورودی جلو آمدۀ ساختمان که حالتی بین یک طاق نصرت و دالان را تداعی می‌کند، نمای چشم‌گیر و تاثیرگذاری برای ساختمان ایجاد کرده است.
اما چشم‌نوازترین و متفاوت‌ترین ویژگی این بنا فضاهایی هستند که برای در بر گرفتن درختان گردوی اطراف بنا شکل گرفته‌اند؛ فضاهایی بینابینی که نه کاملا درونی هستند و نه کاملا بیرونی. این فضاها در عین اینکه دقیقا درون خانه نیستند اما باعث شده‌اند درخت‌ها تا حد زیادی بخشی از درون خانه به حساب بیایند؛ یک حالت مرزی خوشایند که کل خانه را به چیزی زنده و پویا تبدیل کرده است.
این فضاها انگار کاملا بر «محور» درخت طراحی شده‌اند، طوری که شکوه و سرزندگی درخت را بیشتر در چشم ساکنان خانه جلوه می‌دهند. درخت اینجا بخشی از باغچۀ خانه نیست، بخشی از روح خود خانه است؛ انگار خانه و درخت در تعاملی در خشان، به زیبایی یکدیگر افزوده‌اند.
طراحی فضای پشت‌بام هم به گونه‌ای است که امکان استفاده از جلوۀ سرسبز شاخ و برگ درختان را فراهم می‌کند؛ محیط‌های شکل گرفته روی پشت بام، با نزدیکی به شاخ و برگ‌ها، نقش زاویه‌هایی دنج برای تماشا و تامل را پیدا کرده‌اند.
در مجموع خانه‌ای میان دو گردو، یک تجربۀ موفق در طراحی ساختمانی است که ارتباطی واقعی و اساسی (و نه صرفا بیرونی و فرعی) با طبیعت و گیاه دارد.
