شاید سومین سانس از کنسرت خرداد ماه محمد علیزاده را بتوان یکی از خاص‌ترین اجراهای او نامید؛ شبی که در میانه اجرا و در میان سونامی جیغ و همخوانی تماشاگران، تصویر چهره گندم‌گون ویژه‌ترین میهمان کنسرت، در حالی که زیپ گرمکن قرمز چرک مردش را تا انتها بسته و از زور خستگی روی صندلی خوابش برده، از نمایشگرهای بزرگ سالن میلاد پخش شد؛ میهمان ویژه‌ای که پخش تصاویر خوابیدنش بر روی استیج و پشت سر علیزاده‌ای که او را معرفی می‌کرد، تماشاگران را بی‌اختیار به تشویق واداشت و صدای جیغ ممتد دختر و پسرهای اتوکشیده پاشنه بلند او را از خواب پراند. شبی که یک پسر بچه 10 -12 ساله واکسی، میهمان کنسرت احساساتی‌ترین خواننده پاپ شد.
سومین سانس از کنسرتِ خردادِ محمد علیزاده گرچه با تاخیری یک ساعته آغاز شد ولی این تاخیر به واسطه ساعت برگزاری آن که درست بر ساعت اوج ترافیک تهران کوک شده بود، نه تنها صدای هیچکس را درنیاورد، که بخش عظیمی از جمعیت سالن را به موقع روی صندلی‌هاشان نشاند و بسیاری را از این تاخیر خرسند کرد و تقریباً تمامی میهمانان این سانس توانستند 18 یا به عبارت درست‌تر 17 قطعه اجرا شده در این سانس را نظاره‌گر باشند.
نحوه تعامل محمد علیزاده در عصر روز چهارشنبه با صدها مخاطبش در سالن میلاد و همچنین چینش قطعات اجرایی وی ثابت کرد که علیزاده نه تنها در کوک صدایش، بلکه در شناخت ذائقه مخاطبانش نیز مستعد است. چراکه چینش قطعات و جا دادن ترک‌های بیشتر شناخته شده، پر انرژی و محبوب وی در میان قطعات کم‌مخاطب‌تر به گونه‌ای این سانس را برای تماشاچیان رقم زد که صدای تشویق حاضران را لحظه‌ای قطع نکرد و به قول معروف فراز و فرودهای متناوب، تماشاچیان را تا انتهای این اجرا با علیزاده و تیمش همراه کرد.
علیزاده این اجرا را در حالی با پخش نماآهنگ «همینه که هست» آغاز کرد که پس از اجرای ترک «خیلی برام عزیزه خاطرت»، با قطعه «هواتو کردم» تماشاگران را به همخوانی با خود واداشت و پس از آن با قطعه «به دادم برس»، تماشاگران را به اوج رساند؛ و این انرژی را پس از اجرای آهنگ «زخم» و همزمان با اجرای ترک «این اولین باره» دوباره در مخاطبانش دمید. البته این تشویق‌ها اوج استقبال تماشاگران از علیزاده و تیمش نبود و صدای جیغ و همخوانی حاضران در سالن میلاد زمانی به نهایت خود رسید که او پس از قطعه «فکرشم نکن»، آهنگ جدید «همینه که هست» را اجرا کرد؛ قطعه‌ای که فریاد تماشاگران او را مجبور به تکرار آن در آخرین بخش از اجرای عصر چهارشنبه‌اش کرد.
قطعه «همینه که هست» فضای متفاوت و ترانه‌ای متفاوت‌تر با دیگر آثار علیزاده دارد و محمد علیزاده که خود هم به این تفاوت اذعان دارد، پس از اجرای این قطعه از انتقاد 10 درصد از مخاطبانش برای ساخت این آهنگ پرده برداشت ولی در عین حال تاکید داشت که «من قول می‌دهم این آهنگ در ایران می‌ترکاند»!
او همچنین در واکنش به برخی انتقادات از کم‌کاری و چاق شدنش هم گفت: عده‌ای به دلیل ارائه ندادن آهنگ جدید در 8 – 9 ماه اخیر و برگزاری کنسرت‌های متعدد در شهرهای مختلف، می‌گویند کم کار شده‌ام و چاق و به دنبال پول؛ البته که من پول دوست دارم ولی قطعه «همینه که هست» را یکسال پیش ساختم و حتی مرتضی (پاشایی) هم آن را شنیده بود ولی بعد از مرتضی و برای احترام به مادر مرتضی و روح او، خجالت می‌کشیدم که این کار را در حالی که 40 روز هم از فوت مرتضی نگذشته بود، ارائه دهم.
پس از اجرای این قطعه و قطعات «غم دنیاست» و «میشه نگام کنی»، علیزادهِ احساساتی در میان ابراز احساستش به مخاطبان، گروه همراهش را معرفی کرد و از محمد شعبانی نوازنده پرکاشن و ایمان ذاکریِ درام نواز تا اشکان موسوی نوازنده ویلون و ... را معرفی کرد و هریک لحظاتی، با تکنوازی‌هایشان آنچه در چنته داشتند را رو کردند.
شاید در تمام لحظاتی که تماشاچیان حضور محمد علیزاده و گروهش را در میان همهمه دود و نور استیج سالن میلاد نظاره‌گر بودند، کم انرژی‌ترین لحظات را با اجرای قطعات «بی حوصله»، «شهر باران» و «دل بی تو غم زده» تجربه کردند؛ لحظات کسالت‌آوری که خیلی زود با اجرای قطعه «خوشحالم» و معرفی میهمان ویژه این اجرا سر آمد.
زمانی که علیزاده از معرفی میهمان ویژه اجرای این سانس خبر داد نمایشگرهای بزرگ سالن، تصویر صورت پسرک گندمگونی را در پس علیزاده نشان دادند که با گرمکن قرمز چرک مردی روی صندلی خواب بود! میهمان ویژه‌ای که کسی نبود جز یکی از صدها بچه کاری که هر روز صبح تا شب را در خیابان‌های این شهر دود و آهن و آجر می‌گذرانند؛ پسرک واکسی که علیزاده او را به حضار معرفی کرد آنچنان خوابیده بود که تنها بمب تشویق و جیغ حاضران می‌توانست او را از صندلی که در آن فرو رفته بود بیرون بکشد و چشمانش را باز کند. نشان دادن تصاویر چشمان بهت زده و خواب آلود عرفان از نمایشگرهای بزرگ سالن، کار را به جایی رساند که برای مدتی سینه‌چاک‌های علیزاده هم چشم از خواننده محبوبشان برداشتند و با جیغ های ممتد، پسربچه 10 – 12 ساله را تشویق کردند؛ پسربچه خواب آلودی که توانست با تعظیمی هنرمندانه جواب ابراز احساسات صدها تماشاگر شیک پوش حاضر در سالن را بدهد.
پس از چند دقیقه قطع اجرای کنسرت به دلیل همزمانی با اذان مغرب، اجرای قطعات «دلمو پس نده»، «دلم روشنه» و «جز تو»، قطعه «همینه که هست» توانست حسن ختامی برای حاضران در سومین سانس از کنسرت خرداد ماه 94 باشد؛ حاضرانی که گرچه با اجرای متفاوت و ریتم کند برخی از قطعات، شوکه شده بودند و این موضوع در قطعه «دلم روشنه» و یکی دو قطعه دیگر که علیزاده آن ها را با ریتم کندتری از آنچه مخاطبان در ذهن داشتند اجرا کرد، ولی همخوانی تماشاگران در هنگام خروج از سالن نشان از رضایت آن‌ها از اجراهای چهارشنبه عصر داشت.
این اجرا در حالی به اتمام رسید که در طول برگزاری این کنسرت، اغراق علیزاده در ابراز احساساتش به مخاطبان تا اندازه‌ای مبالغه آمیز نشان می‌داد، اما نوع انتخاب پوشش راحت او؛ پیراهن آبی کم‌رنگش، شلوار روشن و کت تیره ساده‌اش و همچنین لحن صمیمی‌اش باعث می‌شد تا این ابراز احساسات که تقریباً در ابتدا، انتها و حتی در میانه اجرای هریک از قطعاتش، مخاطب را شگفت‌زده می‌کرد، قابل قبول‌تر جلوه کند.
در پایان ذکر این نکته خالی از لطف نیست که گرچه عوامل اجرایی تیم برگزاری کنسرت علیزاده اجازه ندادند تا با محمد علیزاده و میهمان ویژه کنسرتش گفت‌وگوی کوتاهی داشته باشیم ولی حرکت این خواننده احساساتی، در میهمان کردن یک کودک کار به عنوان میهمان ویژه می‌تواند اقدامی باشد مثال زدنی!