مدت زمان این پیمان سه سال خواهد بود و درصورت توافق دو کشور، می‌تواند تمدید شود. این پیمان پولی، به بانکهای مرکزی دو کشور اجازه می‌دهد پرداختهای دو طرف با ارزهای یکدیگر انجام شود. پیمان پولی دوجانبه باعث تسهیل پرداخت در تجارت دوجانبه و ارائه حمایتهای نقدی به بازارهای سرمایه‌گذاری می‌شود. به این ترتیب از این پس شاهد تسهیل و افزایش تجارت دو کشور چین و صربستان خواهیم بود.
پیمانهای پولی دوجانبه روشی است که به‌واسطه آن، کشورهای مختلف در پرداختهای بین‌المللی خود به‌جای استفاده از ارزهای غربی دلار و یورو، از ارزهای ملی دو کشور طرف معاملات استفاده می‌کنند. در این روش، علاوه بر تقویت ارزهای ملی کشورها، امکان رصد و اعمال محدودیتهای پولی و بانکی توسط آمریکا و اتحادیه اروپا از بین رفته و موجب استقلال پولی و بانکی کشورها می‌شود.
ایران نیز که از تحریمهای بانکی (حتی پس از برجام) رنج می‌برد، به‌شدت نیازمند پیمانهای پولی دوجانبه با چند کشور اصلی طرف معاملات خود است. اما تاکنون بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، اقدام عملی خاصی در این راستا انجام نداده و تنها به تبلیغات پیمان اسمی و غیرعملیاتی با چند کشور همسایه اکتفا کرده است.