به گزارش سایت طلا به نقل از تجارت نیوز، پول در حقیقت نوعی کالا است؛ بنابراین تمامی قوانین مربوط به عرضه و تقاضا در مورد آن صدق می‌کند. در اقتصاد ارزش یک کالا از طریق عرضه و تقاضا و همچنین عرضه و تقاضای سایر کالاها تعیین می‌شود. قیمت هر کالا مقدار پولی است که یک فرد پرداخت می‌کند تا آن را به دست آورد.
پول هر کشور به عنوان بخش مهمی از اقتصاد آن کشور به شمار می‌رود و ارزش پول یعنی افزایش نرخ ارز. زمانی که ارزش پول داخلی یک کشور کاهش می‌یابد، قیمت ارز خارجی گران می‌شود.
توانایی کشورها برای خرید و فروش کالا از سایر کشورها بر اساس ارزش پول آنها تعیین می‌شود. به این معنا که کشورهایی که ارزش پولشان بالاتر است، قدرت خرید بالاتری برای انجام مبادلات بین‌المللی دارند.
با کاهش ارزش پول داخلی یک کشور و گران شدن ارز خارجی، صادرات آن کشور برای خارجی‌ها ارزان و واردات آن برای اتباع داخلی، گران می‌شود.
این امر موجب می‌شود که واردات کاهش و صادرات افزایش یابد. در نتیجه کشورهایی که صادرات آنها بیشتر از وارداتشان است، با مازاد تجاری مواجه می‌شوند و واحد پولی آنها تقاضای بیشتری می‌یابد. کشورهای واردکننده ناچار خواهند بود به تهیه ارز کشورهای صادرکننده بپردازند و بالعکس کشور واردکننده با کاهش ارزش پول خود روبرو می‌شود. در نهایت قیمت کالاهای واراداتی برای مصرف‌کننده داخلی گران‌تر خواهد بود و واردات محدودتر می‌شود.
این موضوع می‌تواند به افزایش صادرات آن کشور و کاهش واردات آن کمک کند و در نتیجه کسری بودجه کاهش می‌یابد.
ارزها به طور کلی به دو روش پولی سازماندهی می‌شوند:
۱- پول کالایی: کالایی که به عنوان پول کالایی انتخاب می‌شود به شرایط اقتصادی و جغرافیایی جامعه بستگی دارد. این کالا عمدتا باارزش است و متقاضیان زیادی دارد. کالایی که به عنوان پول کالایی انتخاب می‌شود، به شرایط اقتصادی و جغرافیایی جامعه بستگی دارد. در حال حاضر، الماس باارزش‌ترین و مهم‌ترین پول کالایی محسوب می‌شود.
۲- پول فیات: در این سیستم، پول از میان فلزات گرانبها انتخاب نمی‌شود. پول فیات پولی است که فاقد هر گونه ارزش ذاتی است و ارزش آن کاملا وابسته به حکومت است. در این سیستم با از بین رفتن حکومت، پول ضرب‌شده توسط آن حکومت نیز بی‌ارزش می‌شود.
بانک‌ها پیش‌تر برای ذخیره ثروت از تکنیک‌های پول فیات استفاده می‌کردند. کشورهایی که باارزش‌ترین ارزها را دارند، از هر دو روش بهره می‌برند.
در گذشته، مردم محصولات کشاورزی تولید می‌کردند و در جستجوی فلزات بودند. هر دوی این کالاها برای تجارت میان قبایل مختلف مورد استفاده قرار می‌گرفت.
مردم به این سیستم خو گرفته بودند و تلاش می‌کردند از طریق تولید اقلام باارزش‌تر، محصولات و کالاهای بیشتری به دست آورند. این اقلام معمولا ارزش و قدرت بیشتری برای مبادله در بازار را داشتند.
در نهایت فلزات ذوب شدند و سکه با اشکال و لوگوهای مختلف تولید شد. این سکه‌های فلزی ارزش واحدی را برای خرید کالاها و تجارت در بازار داشتند. طلا، نقره و برنز باارزش‌ترین سکه‌ها برای تجارت محسوب می‌شدند.
کشورهایی که سکه‌های کم‌ارزش‌تری داشتند، همواره از رقابت‌های تجاری عقب می‌ماندند.
اسکناس نخستین بار در زمان دودمان سونگ در چین جنوبی باب شد. از آنجا که نگهداری طلا یا کالاهای دیگر برای تجارت در مسیرهای طولانی، دشوار و خطرناک بود، استفاده از پول کاغذی برای خرید کالاها در مناطق کوچک چین رایج شد. پس از گذشت مدت زمانی، تجارت از طریق این اسکناس‌ها به کل چین گسترش یافت و بعدها در اواسط قرن شانزدهم در کشورهای اروپایی نیز گسترش یافت.
جدول زیر ده ارز باارزش در سال ۲۰۱۷ را نشان می دهد:
| رتبه | کشور | واحد پول | قیمت به دلار آمریکا |
| ۱ | کویت | دینار | ۳٫۳۱ |
| ۲ | بحرین | دینار | ۲٫۶۵ |
| ۳ | عمان | ریال | ۲٫۶۰ |
| ۴ | لتونی | لاتس | ۱٫۶۱ |
| ۵ | اردن | دینار | ۱٫۴۱ |
| ۶ | جبل‌الطارق | پوند | ۱٫۳۰ |
| ۷ | بریتانیا | پوند | ۱٫۳۰ |
| ۸ | جزایر کیمن | دلار | ۱٫۲۲ |
| ۹ | اتحادیه اروپا | یورو | ۱٫۱۸ |
| ۱۰ | سوئیس | فرانک | ۱٫۰۴ |