جنگ تجاری آمریکا و چین: کدام یک برنده اصلی خواهد بود؟ (قسمت دوم)

به گزارش بلومبرگ، آمریکا به علت ضعف بنیادین در ساختار اقتصادی اش که ناشی از فقدان پس انداز کافی است، به شدت به چین وابسته است. در سه ماه پایانی 2017 میلادی نرخ خالص پس انداز داخلی در آمریکا به کمتر از 1.3 درصد درآمد ملی رسیده است.

آمریکا از یک سو با فقدان پس انداز در داخل روبرو است و از سوی دیگر خواستار افزایش مصرف و رشد اقتصادی است و بنابر این مجبور است تا مازاد پس انداز خارجی را از کشورهای دیگر وارد کند و برای وارد کردن این حجم وسیع سرمایه ناچار با رشد فزاینده کسری تجاری و تراز پرداخت ها روبرو می شود. در سال 2017 آمریکا با 102 کشور جهان کسری تجاری داشته است.

آمارهای سازمان توسعه و همکاری اقتصادی و سازمان تجارت جهانی نشان می دهد که 40 درصد این کسری تجاری مربوط به تاثیرات چرخه تولید و عرضه و قطعاتی است که در خارج از چین تولید شده ولی در داخل این کشور مونتاژ می شود. این بدان معناست که بر اساس ارزش افزوده چیزی که واقعا در چین تولید می شود، سهم چین در کسری تجاری آمریکا از 47 درصد فعلی به کمتر از 28 درصد کاهش خواهد یافت.

نکته دیگر اینکه، کسری بودجه دولت ترامپ موجب تشدید مشکلات تجاری آمریکا شده است. یک اقتصاد با پس انداز پایین نمی تواند بدون کسری تجاری نباشد. با کاهش 1.5 تریلیون دلاری مالیات ها در 10 سال آینده و افزایش 300 میلیارد دلاری هزینه ها ، نرخ پس انداز داخلی در اقتصاد آمریکا به صفر یا حتی کمتر خواهد رسید و این مساله موجب افزایش کسری تجاری خواهد شد.

آمریکا غیر از چین با 101 کشور دیگر جهان نیز کسری تجاری دارد و این کشورها در مقایسه با چین هزینه های تولید به مراتب بالاتری دارند. جنگ تجاری آمریکا با چین به این معناست که دولت آمریکا عملا بر خانوارهای این کشور مالیات سنگینی را وضع خواهد کرد. کارگر چینی تنها 2.30 دلار دستمزد به ازای هر ساعت دریافت می کند و این در حالی است که میانگین دستمزد کارگران در کشورهایی که بین 10 صادرکننده بزرگ کالا به آمریکا هستند، بیش از 26 دلار در هر ساعت است. تعرفه های تجاری موجب خواهد شد تا آمریکا کالاها و خدمات مورد نیاز را از تولیدکنندگانی وارد کند که هزینه های تولید آنها به مراتب بالاتر از چین خواهد بود. این وضعیت در نهایت به ضرر مصرف کنندگان آمریکایی و قدرت خرید آنها خواهد شد.