در پی این حملات که شنبه گذشته روی داد و باعث جهش شدید قیمتهای نفت شد، دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا در توییتی نوشت که آمریکا می‌تواند از ذخایر نفت خود برای تامین نفت بازارها استفاده کند.
نفتی که وی اشاره داشت به بیش از ۶۴۰ میلیون بشکه بالغ می‌شود که در مغاره‌های نمکی زیرزمین در ایالتهای تگزاس و لوییزیانا قرار دارند. ایده نگهداری این ذخایر استراتژیک به دهه ۱۹۷۰ بازمی‌گردد.
همه اعضای آژانس بین‌المللی انرژی باید معادل ۹۰ روز واردات نفت داشته باشند اما ذخایر آمریکا، بزرگترین ذخایر اضطراری است که در جهان وجود دارد.
چرا این ذخایر ایجاد شد؟
سیاستمداران آمریکایی در اوایل دهه ۱۹۷۰ پس از تحریم نفتی از سوی کشورهای خاورمیانه که به جهش شدید قیمتها منجر شد، به فکر ایجاد ذخایر نفت افتادند.
اعضای اوپک شامل ایران، عراق، کویت، قطر و عربستان سعودی در پی جنگ اعراب و رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۷۳ و حمایت آمریکا از رژیم صهیونیستی، از صادرات نفت به آمریکا خودداری کردند.
این جنگ در اکتبر تنها سه هفته طول کشید اما تحریم نفتی که کشورهای دیگری را نیز هدف گرفت تا مارس سال ۱۹۷۴ ادامه یافت و باعث شد قیمتها چهار برابر شده و از حدود سه دلار در هر بشکه در سراسر جهان به حدود ۱۲ دلار افزایش پیدا کند.
تصاویر خودروهایی که در پمپ بنزینها صف کشیدند به برخی از تصاویر منعکس کننده بحران تبدیل شد.
کنگره آمریکا در سال ۱۹۷۵ قانون حفظ و سیاست انرژی را تصویب کرد و ذخایر نفت استراتژیک را در صورت وقوع یک مشکل عرضه دیگر ایجاد کرد.
در حال حاضر چهار پایگاه محل نگهداری ذخایر نفت نزدیک فریپورت و وینی در تگزاس و خارج از لیک چارلز و باتون روژ در لوییزیانا وجود دارند.
هر پایگاه چند مغاره نمکی دست ساز حداکثر به طول یک کیلومتر زیر زمین دارد که نفت در آنجا نگهداری می‌شود. این شیوه ارزان‌تر از نگهداری نفت در مخازن روی زمین و همچنین ایمن‌تر است و ترکیب شیمیایی نمک و فشار ژئولوژیکی مانع از خروج نفت می‌شود.
بزرگترین پایگاه در برایان موند نزدیک فریپورت ظرفیت نگهداری ۲۵۴ میلیون بشکه نفت را دارد. طبق اطلاعات وب سایت این ذخایر، این پایگاه تا ۱۳ سپتامبر ۶۴۴.۸ میلیون بشکه ذخایر نفت داشت.
اداره اطلاعات انرژی آمریکا اعلام کرده که آمریکایی‌ها در سال ۲۰۱۸ به طور متوسط روزانه ۲۰.۵ میلیون بشکه نفت استفاده کردند که نشان می‌دهد این میزان ذخایر برای تامین نیاز حدود ۳۱ روز این کشور کافی است.
تحت قانونی که در سال ۱۹۷۵ به امضای جرالد فورد رسید، تنها رییس جمهور می‌تواند اجازه برداشت از این ذخایر در صورت وقوع اختلال شدید عرضه را صادر کند.
محدودیتهای فیزیکی به معنای آن است که تنها میزان اندکی نفت می‌تواند هر روز از این منابع خارج شود. در نتیجه حتی اگر اجازه رییس جمهور برای برداشت از این ذخایر وجود داشته باشد، دو هفته طول می‌کشد تا این نفت به بازارها وارد شود. بعلاوه این نفت پالایش نشده و پیش از این که برای خودروها، کشتی‌ها و هواپیماها مورد استفاده قرار گیرد، باید پالایش شود.
ریک پری، وزیر انرژی آمریکا به شبکه سی ان بی سی گفته است هنوز زود است درباره برداشت از این ذخایر صحبت شود.
آخرین باری که این ذخایر مورد استفاده قرار گرفتند، در پی اختلالات ایجاد شده بر اثر بهار عربی بود که باعث شد اعضای آژانس بین‌المللی انرژی مجموعا ۶۰ میلیون بشکه نفت از ذخایرشان برداشت کنند تا اختلالات عرضه نفت را کمتر کنند.
با این حال آمریکا در چند نوبت میزان زیادی از این ذخایر را به فروش رسانده است. جورج دبیلو بوش، رییس جمهور وقت آمریکا در زمان جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ با برداشت از این ذخایر موافقت کرد و جورج دبیلو بوش پسر نیز پس از طوفان کاترینا اجازه فروش ۱۱ میلیون بشکه نفت را صادر کرد.
اما فایده نگهداری چنین ذخایر عظیمی در شرایطی که تولید انرژی آمریکا رونق پیدا کرده، زیر سوال رفته است. برخی در واشنگتن توصیه کرده‌اند دولت به طور کلی از شر این ذخایر خلاص شود.
بر اساس گزارش هلنیک شیپینگ نیوز، دولت ترامپ در سال ۲۰۱۷ فروش نیمی از این ذخایر برای کمک به کاهش کسری بودجه فدرال را مطرح کرد. در زمان ریاست جمهوری بیل کلینتون، ۲۸ میلیون بشکه نفت در سال ۱۹۹۷ برای کاهش کسری فروخته شد.