افزایش شمار مبتلایان و مرگ و میر ناشی از کروناویروس بسیاری از مردم و از جمله ثروتمندان را در سراسر جهان، از آینده سلامت خود نگران کرده است. بسیاری از این ثروتمندان به خانه‌های مجلل و بزرگ خود در حاشیه شهر‌ها و مناطق خوش آب و هوا پناه برده تا به دور از تراکم جمعیتی شهر‌های بزرگ، خود را از این اپیدمی در امان نگه دارند. اما واقعاً این ثروتمندان تا چه اندازه در مبارزه با اپیدمی کرونا متفاوت از دیگران عمل می‌کنند و اقدامات آن‌ها تا حد می‌تواند نتیجه بخش باشد؟ «ویکی وارد»، یکی از نویسندگان ارشد خبرگزاری سی ان ان، طی گزارشی که در همین خبرگزاری منتشر شده، به بررسی این موضوع پرداخته است.
من دو دهه را صرف گزارش درباره مردمی کردم که در پیوند با پول، قدرت و فرهنگ بودند. من کتاب‌هایی در مورد فساد موجود در بین ثروتمندان آمریکا، حرص و آز در وال استریت و بی رحمی بودن صاحبان املاک و مستغلات نیویورک، نوشتم. در این چند هفته گذشته، من نیز مانند بسیاری از افراد که در خانه گیر کرده اند، در یک آپارتمان در نیویورک هستم، جایی که صدای فجیع آژیر‌ها در سکوت، به ما یادآوری می‌کند که در خطر مداوم هستیم.
در طرف دیگر بسیاری از کسانی که با آن‌ها صحبت کردم در مکان‌هایی هستند که نسبتاً احساس امنیت می‌کنند. بسیاری متوجه نیستند که ممکن است در معرض امنیت کاذب قرار داشته باشد، زیرا تعداد عفونت‌های کروناویروس در حومه شهر و روستای لانگ آیلند در حال گسترش است - از جمله منطقه Suffolk County، متعلق به خانواده ثروتمند همپتون ها- و مناطقی که بسیار از ثروتمندان آمریکا، در آن‌ها خانه دوم دارند. یک میلیاردر بانکدار به مزرعه خود در تگزاس رفته است. یکی دیگر از میلیاردر‌ها در یک مجتمع در Martina's Vineyard خود را قرنطینه کرده است. یک زن و شوهر ثروتمند به یک ویلا در جزیره باهاما رفته اند. یک میلیاردر دیگر نیز یک قایق بادبانی را در لانگ آیلند اجاره کرده است ... و غیره.
به نظر ناعادلانه خواهد بود که بگوییم این افراد بدون ترس زندگی می‌کنند. اثبات اینکه کروناویروس تفاوتی میان هیچ کس قائل نمی‌شود، نیازی به کتاب‌های علمی ندارد و این ثروتمندان به راحتی می‌توانند به اطراف خود نگاه کنند و ببینند که چگونه افرادی همچون «جیمز دالان» مالک باشگاه بسکتبال نیویورک نیکس، «تام هنکس» بازیگر مشهور هالیوود و پرنس چارلز، به این ویروس مبتلا شده اند.
یکی از مولتی میلیاردر‌ها که سه قصر بزرگ در مناطق بیرون از شهر دارد به من گفت: «ما فقط سعی می‌کنیم تمام تلاش خود را برای خودمان و خانواده هایمان انجام دهیم. شما نمی‌توانید ما را به خاطر این کار مقصر بدانید». تمام افراد ثروتمندی که من با آن‌ها صحبت کردم (به شرط عدم افشای نامشان)، همه احساس می‌کردند اگر در مناطقی با تراکم جمعیتی بالا مانند شهر نیویورک دور شوند، کمتر در معرض ابتلا به کروناویروس خواهند بود. (باید اضافه کنم کسانی که با من صحبت کردند لزوماً نماینده کل گروه ثروتمندان نیستند. سرمایه داران اصلی وال استریت در منطقه «سنترال پارک» دیده شده اند و مطمئناً میلیاردر‌هایی مانند بیل گیتس بودجه قابل توجهی را برای تحقیقات کروناویروس اهدا کرده اند.)
با این حال باید در نظر داشت که اگرچه ثروتمندان در برابر این اپیدمی مصون نیستند، اما ثروت آن‌ها قرار گرفتن در قرنطینه و رعایت فاصله اجتماعی را برای این افراد آسان‌تر می‌کند. بر خلاف کارگران روزمزد، نظافتچی‌ها و یا پرستاران بچه که بدون حقوق‌های خود نمی‌توانند زنده بمانند، نشریاتی مانند نیویورک تایمز داده‌هایی را ارائه می‌کنند که نشان می‌دهد چگونه این افراد قادر به انجام اقدامات فاصله اجتماعی هستند.
جامعه یک درصدی مولتی میلیاردر‌های ایالات متحده بسیار بهتر از بقیه ما می‌توانند این اقدامات را انجام دهند. به نظر می‌رسد برخی از کسانی که در منطقه همپتون هستند حتی از قرنطینه خود لذت هم می‌برند. برخی در حال بازی گلف هستند در حالی که برخی دیگر باغبانی می‌کنند و نکات بهداشتی را با یکدیگر مقایسه می‌کنند. یک نفر که می‌دانم غذای خانواده اش هر روز از شهر‌های بزرگ ارسال می‌شود. به عبارت دیگر این همان تجربه‌ای نیست که افراد عادی هر روز با آن مواجه هستند؛ عبور از کنار بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی که تعداد زیادی از بیماران و کاد درمان در اطراف آن هستند و کارگران ساده‌ای که برای رسیدن به فروشگاه‌های مواد غذایی یا مراکز درمانی باید سوار وسایل نقلیه عمومی شوند.
در گفتگو با برخی از این ثروتمندان، علائم بیماری و سردرد نه به خاطر کروناویروس که به خاطر توقف فعالیت‌های اقتصادی ظاهر می‌شود، اما آن هم با اعمال معافیت‌های مالیاتی و بسته‌های حمایت‌های مالی که البته بیشتر به نفع همین ثروتمندان است، به سرعت برطرف می‌شود. برای مثال در بسته حمایت‌های مالی ایالات متحده یک بند وجود دارد که به توسعه دهندگان تجاری املاک و مستغلات اجازه می‌دهد زیان استهلاک ساختمان‌های خود در مقابل مالیات بر سود سایر سرمایه گذاری‌ها مانند بورس کالا جبران کنند. یک گزارش نیویورک تایمز می‌گوید که هزینه تخمین زده شده برای این تغییر در طول ۱۰ سال، بالغ بر ۱۷۰ میلیارد دلار خواهد بود. یکی از سرمایه گذاران املاک و مستغلات به من گفت که در روز تصویب این قانون مراقبت در کنگره، جشن را کنار استخر شخصی خود برگزار کرده است. شخص دیگری می‌گوید: «ما می‌خواهیم با این قانون بسیار پولدار شویم».
دکتر «اشوین وازان»، اپیدمیولوژیست آموزش دیده در دانشگاه هاروارد به من گفت که او داستان‌های زیادی درباره افراد ثروتمند شنیده است که تعداد زیادی از تجهیزات پزشکی و از جمله دستگاه تنفس مصنوعی را برای خود تهیه کرده اند. این در حالی است که فرمانداران ایالت‌های مختلف آمریکا که با شیوع کروناویروس درگیر هستند، می‌گویند که در حال اتمام امکانات اصلی خود هستند. دو نفر از این میلیاردر‌ها که با آن‌ها صحبت کردم به من گفتند که به طور پیشگیرانه، داروی مالاریا- هیدروکسی کلروکین- را دریافت کرده اند، که در حال حاضر تحت آزمایش‌های بالینی به عنوان یک روش درمانی احتمالی قرار گرفته، اما هنوز استفاده ایمن آن اثبات نشده است.
دکتر وازان می‌گوید هر پزشکی که این دارو را برای این افراد تهیه کرده، نه تنها کار خطرناکی کرده، بلکه غیر مسئولانه نیز رفتار کرده است. وی گفت: «هر بیمارستانی تحت شرایط کنترل شده آزمایشات بالینی این دارو را انجام می‌دهد، بنابراین نمی‌شود هر کسی بگوید می‌خواهم آن را به فردی در خانه خودش تحویل دهم بدون آنکه بتوان نظارت واقعی بر آن را انجام داد». دکتر وازان با اشاره به اینکه در حال حاضر زمان اتحاد و یک دست شدن متخصصان مراقبت‌های بهداشتی برای مبارزه با کروناویروس است، گفت: «الان زمان ارئه خدمات دارویی در منزل نیست». با این وجود چند نفر از ساکنان منطقه همپتون به من گفتند که آن‌ها دقیقاً احساس امنیت می‌کنند، زیرا پزشکان خصوصی در آنجا خانه دارند و ثروتمندان با پرداخت هزینه‌های چند ده هزار دلاری می‌توانند خدمات دارویی در منزل را دریافت کنند.
به گفته مورخ پزشکی، دکتر «آماندا فورمن»، طرز فکر «محافظت از خود» ثروتمندان چیز جدیدی نیست. او می‌گوید: «در طول جنگ جهانی دوم، با وجود جیره بندی غذا در سراسر بریتانیا، کسانی که توانایی مالی داشتند، می‌توانستند در هتل مجلل ریتز شام صرف کنند». اما دکتر «ویلیام هاسلتین»، زیست شناس و استاد پیشین پزشکی دانشگاه هاروارد که اخیراً ریاست نهمین اجلاس بهداشت ایالات متحده و چین را بر عهده داشته است، از رویکرد‌های نخبه گرا در چنین دوران‌هایی اظهار نگرانی کرده است. به گفته هاسلتین، افرادی که از شهر خارج شده اند، خود را در معرض خطر بیشتری قرار داده اند، زیرا خود را از بهترین بیمارستان‌ها دور کرده اند. این اظهار نظر، در کنفرانس مطبوعاتی «اندرو کومو»، فرماندار نیویورک در تاریخ ۳ آوریل، مجدداً تکرار شد. وی گفت: «لانگ آیلند به اندازه نیویورک، یک سیستم مراقبت‌های بهداشتی دقیق ندارد ... و این مسئله ما را بسیار نگران کرده است».
هاسلتین می‌گوید این یک اشتباه اساسی است که فکر می‌کنید در فضای باز و وسیع، ایمن‌تر هستید. او می‌گوید: «بودن در قصر‌های مناطق حاشیه‌ای راحت است ... افراد احساس می‌کنند در چنین محیط‌هایی کنترل بیشتری بر امور دارند. این افراد فضای بیشتری دارند و فکر می‌کنند که افراد با چنین موقعیتی در جهان زیاد نیستید، بنابراین خاص‌تر هستند. اما همه این‌ها روانی است». به گفته وی، خطر Covid-۱۹ برابر است با تعداد افرادی که با آن‌ها روبرو می‌شوید و ممکن است آلوده باشند. مثل طاعون بوبونیک لندن نیست که توسط کک و موش پخش شده باشد. با Covid-۱۹ دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم مردم در مناطق روستایی کمتر از مردم شهر‌های بزرگ آلوده می‌شوند.
جدای از تمام این مسائل، در اینجا یک داستان اخلاقی بسیار تلخ وجود دارد. دکتر اماندا فورمن می‌گوید که اپیدمی کرونا در حال ایجاد یک تقسیم بندی اجتماعی است که می‌توان آن را با عنوان «سازندگان» و «مصرف کنندگان» خلاصه کرد. اگر سازنده باشید، فردی هستید که راهی برای مشارکت در اجتماع به روش‌های مختلف پیدا می‌کنید، از دانشجویی که یک شبکه از داوطلبان را راه اندازی کرده است تا خرید‌های سالمندان را انجام دهد، تا نخستین افرادی که داوطلبانه در خط مقدم مبارزه با این اپیدمی قرار گرفته اند. اما اگر شما یک مصرف کننده هستید و فقط بر روی خود و بقای خود را تمرکز دارید، آن گاه این اپیدمی برای نقطه پایان شما چه معنایی خواهد داشت.