حقایقی باورنکردنی که شاید درباره فضا نمی‌دانستید
دنیای فرا زمینی یا همان فضا پر از شگفتی‌هایی است که شاید درباره بسیاری از آنها بی‌خبر باشیم.
به گزارش موبوایران، فضا گسترده و پر از چیز‌های عجیب و غریب است. برخی از ساکنان و پدیده‌های عجیب جهان ما حتی حیرت انگیزتر از تخیلی‌ترین فیلم‌های فضایی است. در ادامه به برخی از واقعیات نجوم و فضا اشاره شده است که شاید چیزی درباره آنها نمی‌دانستید.
در عطارد یک روز دو برابر بیشتر از یک سال طول می‌کشد
به دلیل مدار بسیار غیر عادی عطارد و همسو شدن آن با خورشید، مدت زمان یک طلوع تا طلوع بعدی آفتاب که به عنوان یک روز خورشیدی شناخته می‌شود، برابر با ۱۷۶ روز زمین یعنی دو برابر بیشتر از یک سال مرکوری است.
اگر لباس فضایی شما شروع به نشت کند، تنها چند دقیقه می‌توانید زنده بمانید
اگرچه در فیلم‌های فضایی، انفجار‌های فوری و لباس فضایی به سرعت پف کرده نشان داده می‌شود، اما تاثیر قرار گرفتن در معرض فضا کمی کمتر از آن است و با وجود آنکه چندان خوشایند نیست، اما تنها چند دقیقه زنده خواهید ماند. به این ترتیب که بعد از حدود ۱۰ ثانیه، بیهوش شده و فشار پایین خلا باعث می‌شود خون شما همراه با مایعات دیگر بدن بجوشد (به عنوان مثال رطوبت روی زبان شما)، اما این جوشیدن به تنهایی به دلیل فشاری که توسط رگ‌های خونی ما حفظ می‌شود کشنده نخواهد بود. حباب‌های گاز در مایعات بدن شما ایجاد شده و باعث تورم و نفخ در بدن می‌شود.
رطوبت کم فضا باعث می‌شود که شما به سرعت خنک شوید و ممکن است چشمان شما یخ بزند در ادامه طی یک تا دو دقیقه، کمبود اکسیژن کشنده خواهد بود. استرس ناشی از این وضعیت ممکن است این علائم را تشدید کند. افت فشار باعث آسیب به ریه‌ها، لاله گوش و سینوس‌ها همراه با کبودی و خونریزی از بافت‌های نرم می‌شود.
وزن یک قاشق چای خوری ستاره نوترونی برابر با کل جمعیت انسانی است
چگالی یک ستاره نوترونی گیج کننده است. این ستارگان تقریبا به طور کامل از نوترون‌های بسته بندی شده در یک شعاع کوچک تشکیل شده‌اند. فقط یک قاشق چای خوری از این ماده بیش از یک تریلیون کیلوگرم وزن دارد که بیشتر از وزن کل جمعیت انسان‌هاست و به چند صد میلیارد کیلوگرم می‌رسد. برای ساختن چیزی به اندازه یک ستاره نوترونی متراکم، تمام بشریت باید در فضایی به اندازه یک مکعب قند جمع شوند.
انفجار‌های اشعه گاما می‌توانند در مدت ۱۰ ثانیه انرژی بیشتری نسبت به خورشید در کل زندگی خود آزاد کنند
هیچ چیز در جهان با قدرت تولید شده در طی انفجار پرتوی گاما، یک تابش کوتاه، اما فوق‌العاده شدید تابش با انرژی بالا رقابتی ندارد. تصور می‌شود برخی از آنها هنگام طغیان یک ستاره عظیم تشکیل می‌شوند یا بر اثر ادغام دو ستاره نوترونی با هم پدید می‌آیند.
ستارگانی هستند که هرگز قادر به دیدن آنها نخواهیم بود
از زمان انفجار بزرگ بیشتر اجسام در فضا از یکدیگر دور شده‌اند. در حقیقت انبساط کیهانی در واقع در حال تسریع است. در حالی که مناطق فضا با سرعت فزاینده‌ای از یکدیگر دور می‌شوند، اولین جمعیت ستاره‌هایی که در جهان شکل گرفته‌اند اکنون بسیار دور هستند و نمی‌توانیم حتی با استفاده از بهترین تلسکوپ فعلی یا آینده امیدوار به جاسوسی آنها باشیم، اما این نظریه نیز وجود دارد که احتمالا می‌توانیم به طور غیرمستقیم از طریق انفجار‌های پرتویی که در پایان زندگی از آنها ساطع می‌شود، آنها را ردیابی کنیم.
سفیدچاله‌هایی که نقطه مقابل سیاهچاله‌ها هستند
سیاهچاله‌ها به دلیل اشتهای زیاد مشهور هستند. تاثیر آنها چنان شدید است که حتی نور هم نمی‌تواند از جاذبه آنها راه نجاتی داشته باشد. اما آنها یک نقطه مقابل دارند؛ سفیدچاله‌ها که عملا در مقابل خویشاوندان تاریک خود قرار دارند و به جای به دام انداختن، نور و ماده را می‌پاشند. تا کنون آنها کاملا اشیا فرضی هستند. ستاره شناسان در حال بررسی چگونگی شکل گیری آنها در واقعیت هستند.
اگر میدان مغناطیسی مشتری قابل مشاهده باشد، در آسمان شب بزرگتر از ماه به نظر می‌رسد
منطقه فضایی که در آن میدان مغناطیسی جرم غالب است به عنوان مغناطیس کره شناخته می‌شود. این مناطق سیارات، تپ اختر‌ها و حتی کهکشان ما را احاطه کرده‌اند. سیارات موجود در منظومه شمسی ما دارای مغناطیس کره‌هایی هستند که با ذرات باردار در باد جریان یافته و در پی برهم کنش با خورشید، شکل می‌گیرند. بزرگترین مگنتوسفر در منظومه شمسی مشتری را احاطه کرده است. مشتری بسیار سریع می‌چرخد و دارای یک میدان مغناطیسی بسیار قوی بوده و مغناطیس کره آن از قمر فعال آتشفشانی‌اش با پلاسما پر شده است. این ویژگی‌ها، همراه با این واقعیت که باد خورشیدی در مشتری کندتر و از چگالی کمتری نسبت به زمین برخوردار است، منجر به یک مگنتوسفر جوی بسیار قابل توجه می‌شود. آنقدر بزرگ است که به راحتی جسمی به اندازه خورشید ما دارد و در صورت مشاهده بزرگتر از ماه در آسمان شب به نظر بیاید. با توجه به اینکه بیش از ۱۵۰۰ برابر دورتر است.
نپتون از زمان کشف تاکنون فقط یک مدار به دور خورشید کامل کرده است
نپتون ۱۶۵ سال طول می‌کشد تا یک مدار را به دور خورشید کامل کند. از زمان کشف آن در سال ۱۸۴۶، نپتون به تازگی اولین مدار کامل خود را پس از کشف در سال ۲۰۱۱ به پایان رسانده است.
سیارات می‌توانند بدون یک ستاره اصلی در فضا پرسه بزنند
همه سیارات شکل گرفته، در اطراف ستاره‌ها باقی نمی‌مانند؛ ستاره شناسان تخمین می‌زنند که بیش از ۲۰۰ میلیارد نفر از آنها بتوانند آزاد و شناور در کهکشان حضور داشته باشند. تصور می‌شد که این سیارات «سرکش» از سیستم خانه‌های خود بیرون رانده شده‌اند.
خورشید در هر ثانیه یک میلیارد کیلو از خود را از دست می‌دهد
ذرات موجود در فضای بالای خورشید آنقدر گرم و پرانرژی هستند که به عنوان بخشی از باد خورشیدی به فضا می‌روند. ستاره ما هر ثانیه حدود ۱.۳ تریلیون ذره می‌ریزد. این معادل تقریبا یک میلیارد کیلوگرم ماده در ثانیه یا یک زمین در هر ۱۸۵ میلیون سال است.
بیشتر ستاره‌های خورشید مانند در کهکشان شیری در چند منظومه ستاره‌ای قرار دارند
بیش از نیمی از ستاره‌های خورشید مانند در کهکشان راه شیری بخشی از سیستم‌های متعدد ستاره‌ای، دوتایی یا سه گانه هستند، ستاره‌هایی که به دور یک مرکز مشترک جرم در حال چرخش هستند. با این حال بیشتر ستارگان با جرم کم مانند کوتوله‌های قرمز به تنهایی و بدون همراه زندگی می‌کنند.
مقدار زیادی آب در فضا پیدا شده است
اقیانوس‌های زمین ممکن است آنچنان بی‌نظیر نباشند. تصور می‌شود سه قمر مشتری (اروپا، گانیمد و کالیستو) و دو قمر زحل (انسلادوس و تیتان) دارای دریا‌های پر از آب باشند. اقیانوس اروپا ممکن است بیش از دو برابر حجم آب موجود در زمین را داشته باشد، با این حال بیشترین آبی که تاکنون کشف شده است یک سیاهچاله را در فاصله ۱۲ میلیارد سال دور احاطه کرده است. این منطقه حاوی مقادیر زیادی بخار آب، معادل ۱۴۰ تریلیون برابر حجم آب در اقیانوس‌های زمین است.
در ایستگاه فضایی بین‌المللی گرانش وجود دارد
تصاویر فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) ممکن است تصور یک محیط بدون گرانش را ایجاد کند، اما جاذبه روی زمین در واقع فقط ۱۰-۱۱ درصد ضعیف‌تر از سطح زمین است. فضانوردان به دلیل وضعیت مستمر سقوط آزاد ایستگاه فضایی بین‌المللی، همان اثری را که چترباز‌ها تجربه می‌کنند، حس خواهند کرد. وقتی ISS به پهلو حرکت می‌کند و به سمت زمین می‌افتد، افق با همان سرعت در زیر آن منحنی شده و ISS را در مدار نگه می‌دارد و احساس بی‌وزنی را برای هر سرنشین شبیه سازی می‌کند.
روز‌ها طولانی‌تر می‌شود
سرعت چرخش زمین در حال کند شدن است؛ هر ساله زمان هر چرخش کامل در محور کره زمین برای سیاره، کمی افزایش می‌یابد با گذشت هر قرن زمین با ۱/۵۰۰ ثانیه سرعت خود را کاهش می‌دهد. ۱۰۰۰ سال دیگر، یک روز دو صدم ثانیه بیشتر از امروز خواهد بود.
ماه هر سال دورتر می‌شود
ماه به زمین فشار می‌آورد و باعث می‌شود سیاره ما کمی تخم مرغ شکل باشد. این حتی بیشتر روی آب تاثیر می‌گذارد و با ایجاد جزر و مد، باعث انباشته شدن اقیانوس‌ها به سمت یک طرف کره زمین می‌شود و یک برآمدگی جزر و مدی ایجاد می‌کند. این برآمدگی هنگام چرخش با ماه به اطراف کشیده می‌شود. همانطور که زمین سریع‌تر از ماه می‌چرخد، برآمدگی کمی جلوتر از موقعیت ماه در مدار حرکت می‌کند.
