قطعا یکی از لذتبخش ترین قسمت یک روز، چرت عصرانه ای است که می تواند شما را برای باقی روز سرحال و پرانرژی کند.
از ابتدای تاریخ بشر، از ارسطو تا اینشتین، وینستون چرچیل تا بیل کلینتون، افراد سرشناس و مردمان ناشناس همه اغلب نیازمند دست‌کم یک چرت کوتاه بوده اند.
البته سرشناسان حتی شاید بیشتر از مردمان عادی به حق خود برای چرت زدن واقف بوده و آن را لزوما دال بر تنبلی نمی‌دیدند.
در جنگ جهانی دوم، چرچیل بعدازظهرها حداقل یک ساعت چرت می‌زد، او در خاطراتش نوشته است: "طبع بشر به این منوال نیست که از هشت صبح تا نیمه‌شب کار کند بدون آنکه از موهبت ناهوشیاری بهره ببرد، حتی اگر این ناهوشیاری ۲۰ دقیقه باشد برای تجدید نیروهای حیاتی ضروری است."
سالوادور دالی در "۵۰ کلید صنعتگری جادویی" به نقاشان جوان دستور یک چرت کوچک یک ثانیه‌ای را داده است. برای این کار فرد باید صاف بنشیند، کلیدی در دست داشته باشد و بشقابی زیر آن بگذارد. به محض خواب رفتن، کلید می‌افتد و فرد بیدار می‌شود.
ظاهرا اینشتین روشی مشابه دالی به کار می‌برد، جز اینکه به جای کلید مداد یا قاشقی به دست می‌گرفت.
ارسطو نیز از فضائل سیر کردن در دنیای بین خواب و بیداری سخن رانده است: "اغلب وقت فرد خواب است، چیزی در آگاهی او رخ می‌دهد که بعد رویا نامیده می‌شود."
وقتی لئوناردو داوینچی مونا لیزا را می‌کشید، دو ساعت بیشتر در شبانه‌روز نمی‌خوابید. او یک برنامه خواب چند نوبتی طراحی کرد که آن را برنامه خواب ابرانسان نامید، و شامل ۲۰ دقیقه چرت زدن در هر چهار ساعت بود.
جان کندی و همسرش جکی بعد از ناهار پشت درهای بسته کاخ سفید قیلوله می‌کردند. در این هنگام زنگ زدن ممنوع بود و هیچ کاری به او ارجاع داده نمی‌شد.
بیل کلینتون که در اولین سخنرانی جو بایدن در مقام ریاست‌جمهوری در حال چرت زدن دیده شد، یک بار گفت "در روزهایی که کم خوابیده‌ام، سعی می‌کنم با دراز کشیدن ۱۵ دقیقه تا نیم ساعت این کمبود را جبران کنم، وآنوقت شرایط یک دنیا فرق می‌کند."
اتفاقات پشت درهای کاخ سلطنتی بریتانیا چندان به بیرون درز نمی‌کند. اما ملکه یک بار در جریان یک سخنرانی درباره طب و مغناطیس در حال چرت زدن دیده شد. شاید موضوع سخنرانی کسل‌کننده بوده، شاید هم راز سلطنت بلندمدت او، قیلوله عصرانه‌اش باشد.