سی گلایدر: ترکیبی از قایق و هواپیما که می‌تواند سفرهای درون‌شهری را متحول کند
در روزگاری که به نظر می‌رسد پروژه‌های زیرساخت‌های حمل و نقل تبدیل به نُقل بحث‌های عمومی در امریکا شده‌اند، یک استارتاپ مستقر در بوستون که توسط برخی از سرمایه‌گذاران مطرح دره سیلیکون حمایت مالی می‌شود، می‌خواهد دریا را تبدیل به کریدور ترانزیت پرسرعت کند.
به گزارش موبوایران، در روزگاری که به نظر می‌رسد پروژه‌های زیرساخت‌های حمل و نقل تبدیل به نُقل بحث‌های عمومی در امریکا شده‌اند، یک استارتاپ مستقر در بوستون که توسط برخی از سرمایه‌گذاران مطرح دره سیلیکون حمایت مالی می‌شود، می‌خواهد دریا را تبدیل به کریدور ترانزیت پرسرعت کند.
لس آنجلس تا سن دیگو در ۵۰ دقیقه؟ نیویورک تا بوستون در ۲ ساعت چطور است؟ تمام این‌ها بدون ترافیک زمینی یا دردسرهای فرودگاه. این‌ها سفرهایی است که در صورت عملی شدن سی گلایدر شرکت ریجنت (REGENT) محقق خواهند شد.
بنیانگذاران ریجنت پیشینه‌ی هوانوردی دارند؛ از جمله مهندسی هوافضا از دانشگاه ام آی تی و سپری کردن دوره‌هایی در شرکت علوم هوایی آرورا، شرکت تابعه‌ی بوئینگ. با این حال، تیم سازنده، هنگام جستجو برای روش‌های جدید برای دگرگونی سفر درون‌شهری، به جای هوا، رو به دریا آوردند.
بیلی تالهایمر و مایک کلینکر ۹.۵ میلیون دلار برای این پروژه که مبتنی‌ست بر بکار گیری مفهوم WIG و تبدیل آن به یک وسیله‌ی حمل و نقل متداول و بدون انتشار گازهای مضر، جمع‌آوری کرده‌اند.
وسایل نقلیه‌ی WIG نوعی ترکیب قایق-هواپیما هستند. این نوع وسیله‌ها از اصل آیرودینامیکی با نام «اثر سطحی» برای سُر خوردن روی سطح دریا با سرعت خیلی بالا استفاده کرده و چند متر بالای آب حرکت می‌کنند.
البته وسیله‌ی نقلیه‌ای که از اثر سطحی استفاده کند، ایده‌ی جدیدی نیست. اتحاد جماهیر شوروی حتی چند تا از این وسیله‌ها را با نام «اکرانوپلان» در ابعاد خیلی بزرگ و برای کاربرد نظامی تولید کرده بود. اخیراً نیز تعدادی استارتاپ نظیر Wigetworks در سنگاپور، Flying Ship در امریکا و RDC Aqualines در روسیه بر روی نسل جدیدی از این نوع وسیله‌ها ـ چه از نوع با سرنشین و چه بدون سرنشین ـ مشغول کار بوده‌اند.
ایده‌ی اصلی قابل فهم و ساده به نظر می‌رسد اما «شناورهای اثر سطحی» (ground-effect vehicle) یا همان آب‌پیماها باید از پس چند مشکل که از متداول شدن‌شان تا به امروز جلوگیری کرده بربیایند.
یکی از این مشکل‌ها این است که آب‌پیماها، درست مثل هواپیماهای دریایی (seaplane) به تلاطم دریا حساس‌اند. یعنی آب‌های مواج، برای آن‌ها منطقه‌ی ورود ممنوع هستند و اگر کسی بخواهد یک سرویس تجاری همیشگی و قابل اطمینان را اداره کند، این مسئله‌ی کوچکی نخواهد بود.
مسئله‌ی دیگر این است که این شناورها، به راسته‌ای از آب آرام برای تیک‌آف نیاز دارند. عدم توانایی مناسب برای چرخش را هم اگر به این اضافه کنیم، درمی‌یابیم که کار کردن با این آب‌پیماها در یک بندر شلوغ چقدر می‌تواند دشوار باشد.
با این حال ریجنت مدعی است که این مشکل را توسط اضافه کردن المان‌هایی جدید حل کرده است. این المان‌های جدید آن‌قدر حیاتی بوده‌اند که بنیانگذارانش، این شناور اثر سطحی را در یک دسته‌بندی کاملاً جدید قرار داده و آن را «سی گلایدر» نامیده‌اند. یکی از نکات قابل توجه سی گلایدر این است که از روز اول تمام الکتریکی بوده و از سوخت فسیلی استفاده نخواهد کرد.
