به گزارش موبوایران، ناسا با درنظر داشتن راحتی کامل فضانوردان، طی فراخوانی از فعالان صنعت خواسته تا ایده‌های خود را برای توسعه‌ی خودروی جابه‌جایی فضانوردان از تأسیسات آماده‌سازی به سکوی پرتاب آرتمیس ارائه دهند.
از زمان پایان برنامه‌ی شاتل‌های فضایی در سال ۲۰۱۱ تا کنون، ناسا فضانوردان را توسط وسیله‌ی نقلیه‌ی مخصوص خود به سکوی پرتاب منتقل نکرده است. از سال ۱۹۸۴ میلادی تا زمان بازنشستگی شاتل، این آژانس برای انتقال فضانوردان به سکوی پرتاب از نسخه‌ی بهینه شده‌ی خودروی «ایراستریم» (Airstream) که با عنوان «استروون» (Astrovan) شناخته می‌شد، استفاده کرد.
این خودرو بدنه‌ی نقره‌ای و براق داشت اما فضای داخلی آن نسبتا ساده و بدون امکانات بود. ناسا در سال ۲۰۱۱ گفته بود که جذابیت این خودرو در ریشه‌های سنتی آن است و نه دکوراسیونی که در آن به‌کار رفته است.
تا سال گذشته هم پروازهای فضانوردان ناسا توسط روسیه انجام می‌شد اما با آغاز پروازهای فضایی تجاری توسط اسپیس‌ایکس، جابه‌جایی فضانوردان به سکوی پرتاب موشک فالکون ۹ توسط نسخه‌ی بهینه‌شده‌ی تسلا مدل X انجام می‌شود.
اکنون ناسا در حال آماده شدن برای دوره‌ی جدیدی از کاوش‌های فضایی است و قصد دارد هم‌زمان چهار فضانورد را در فضاپیمای «اوریون» (Orion) سوار بر سامانه‌ی پرتاب موشکی (SLS) راهی مدار ماه کند. «بیل نلسون» (Bill Nelson) مدیر ناسا اخیرا اشاره کرد که نخستین پروازهای انسانی با این وسایل نقلیه‌ی فضایی در اواخر سال ۲۰۲۳ یا اوایل ۲۰۲۴ انجام خواهد شد.
در حالی که توسعه‌ی فضاپیما و موشک ده‌ها سال زمان و میلیاردها دلار هزینه برده است، ناسا امیدوار است که ساخت خودروی جابه‌جایی به سکوی پرتاب که با نام «وسیله‌ی نقلیه‌ی خدمه‌ی آرتمیس» (Artemis Crew Transportation Vehicle) شناخته می‌شود، سریع‌تر انجام شود. طبق فراخوان ناسا، Artemis CTV باید حداکثر تا ژوئن ۲۰۲۳ (خرداد ۱۴۰۲) تحویل داده شود.
هم‌اکنون ناسا در حال بررسی سه گزینه‌ی مختلف برای خودروی جدید است. ارائه‌دهندگان پیشنهاد می‌توانند وسیله‌ی نقلیه‌ی اختصاصی بسازد، یک وسیله‌ی نقلیه‌ی تجاری را تغییر دهد و یا استروون را تعمیر و بازسازی کند.
استروون ناسا
Credit: NASA
ناسا فهرست بلندی برای ملزومات خودروی جابه‌جایی فضانوردان برنامه‌ی آرتمیس درنظر گرفته است که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.
این خودرو باید آلایندگی صفر داشته باشد. برای نمونه می‌تواند به‌صورت تمام‌الکتریکی با باتری، پلاگین هیبریدی الکتریکی یا با پیل سوختی طراحی شود.
وسیله‌ی نقلیه باید دارای ظرفیت حمل ۸ مسافر، از جمله چهار فضانورد با لباس کامل فضایی باشد.
باید ظرفیت زیادی برای تجهیزات داشته باشد. از جمله کیف‌های بزرگ برای کلاه فضانوردی، واحدهای خنک‌کننده بر پایه‌ی یخ و موارد دیگر باید در آن لحاظ شود.
امکان ورود و خروج آسان فضانوردان در حالی که لباس فضانوردی پوشیده‌اند، فراهم باشد و برای این منظور درها باید ۲۴ تا ۳۶ اینچ (۶۰ تا ۹۰ سانتی‌متر) درنظر گرفته شوند.
در حال حاضر از خودروهای با آلایندگی صفر موجود بعید است که حتی با کمی بهبود بتوانند این الزامات را تأمین کنند. ون حمل‌ونقل (Transit Van) الکتریکی آینده‌ی «فورد» (Ford) شاید به گزینه‌های مورد نظر ناسا نزدیک شود.
در واقع شاید هم‌اکنون بهترین گزینه‌ی موجود، بازسازی خودروی قدیمی ایراستریم باشد زیرا این خودرو برای سفرهای طولانی‌مدت نیست و فقط قرار است چند کیلومتر را تا سکوی پرتاب بپیماید که این نیاز به‌خوبی در حد چند واحد پیشرانه‌ی تسلا و شمار زیادی باتری خواهد بود.
ناسا طی برنامه‌ی آرتمیس قرار است مانند آنچه در دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی انجام داد، به ماه برود. این برنامه از یک کپسول برای جابه‌جایی فضانوردان استفاده می‌کند که بی‌شباهت به برنامه‌ی آپولو نیتس. پرتابگر هم با موتورهای اصلی که برای برنامه‌ی شاتل استفاده می‌د، تجهیز خواهد شد، بنابراین چرا حمل‌ونقل فضانوردان هم با این سیستم یکپارچه نشود؟