به گزارش سایت طلا ،به دست آوردن شغلی مناسب با تخصص، تواناییها و علاقه شخصی برای هر کسی اهمیت دارد و برای قرار گرفتن در موقعیت شغلی که میخواهد تلاش میکند گاهی کارفرمایان برای انتخاب نیروی کاری حرفهای و فنی مورد نیاز خود دورهی کاری آموزشی در نظر میگیرند تا در مدت نه چندان طولانی سبک سنگین کنند و ببینند که نیروی مورد نظر به درد کار در آن مجموعه میخورد یا نه.
در واقع شاید بتوان کار آزمایشی را دورهای برای ارزیابی و محک زدن کارگران و همچنین آشنا شدن با محیط و نحوهی کاری که باید انجام دهند نامید تا در صورتی که قابلیتهای لازم را نداشتند به راحتی قرارداد را به پایان برسانند البته روی دیگر این داستان کارگران هستند آنها هم اگر شغل و محیط کار مورد نظر را نپسندید یا از پس آن برنیامدند یا به هر دلیل دیگری میتوانند از ادامه دادن کار در آن مجموعه صرف نظر کنند بنابراین هم کارفرمایان و هم کارگران میتوانند این قرارداد را فسخ کنند.
کار آزمایشی کاری است که اجباری در انجام آن وجود ندارد و صرفا بر اساس توافقی است که بین نیروی کار و کارفرما صورت میگیرد و مدت زمانی که در قانون کار برای دورهی آزمایشی در نظر گرفته شده است ۳۰ روز برای نیروی کار ساده و ۹۰ روز برای نیروی کاری که تخصص دارد است. بعد از به پایان رسیدن دوره آزمایشی در صورت توافق و تمایل دو طرف قرارداد دیگری منعقد میکنند پس این نوع قرارداد هیچ اجباری برای کارگر و کارفرما برای ادامه همکاری ایجاد نمیکند.
نکتهای که وجود دارد این است که در پایان قرارداد کارفرمایان باید حقوق این دوره را بپردازند و حتی اگر قطع همکاری از سوی کارگر باشد باز هم حقوق باید به او پرداخت شود، اما چون قرارداد دیگری منعقد نمیشود کارگران از مزایا و عیدی بی بهره میشوند.
ماده ۱۱- طرفین میتوانند با توافق یکدیگر مدتی را بنام دوره آزمایشی کار تعیین نمایند در خلال این دوره هر یک از طرفین حق دارد بدون اخطار قبلی و بی آنکه الزام به پرداخت خسارت داشته باشد رابطه کار را قطع نماید در صورتیکه قطع رابطه کار از طرف کارفرما باشد وی ملزم به پرداخت حقوق تمام دوره آزمایشی خواهد بود و چنانچه کارگر رابطه کار را قطع نماید کارگر فقط مستحق دریافت حقوق مدت انجام کار خواهد بود.
تبصره- مدت دوره آزمایشی باید در قرارداد کار مشخص شود حداکثر این مدت برای کارگران ساده و نیمه ماهر یک ماه و برای کارگران ماهر و دارای تخصص سطح بالا سه ماه است.